Vakantie

Deze week nam ik mijn intrede in mijn nieuwe verblijfplaats, een studio dit keer. Dit was een hele verandering met het appartement dat ik en Stephanie deelden. Een stuk kleiner natuurlijk, maar ook minder huisdieren :) Het was wel even aanpassen en opnieuw opzoek gaan wat er in de omgeving was. Gelukkig was alles wat ik nodig had binnen een straal van 2 km.

In het weekend ben ik naar Apiapaati geweest. Dit is een klein dorp diep in het binnenland. We moesten 4 uur rijden tot Adjoni, waar de weg ophoud. Van daar uit moesten we nog 4 uur varen. Ideaal om wat kleur te krijgen. Gelukkig hadden we slechts af en toe regen, want anders was het een stuk minder leuk geweest. Ik was voor het eerst op trip met een groep Belgische meiden en samen met hen sliep ik in een typische Surinaamse hut met bedden en klamboe. We hebben dan ter verkenning een rondje rond het eiland gezwommen. Hoewel we niet veel moeite moesten doen aangezien er genoeg stroming was. De volgende dag hebben we door het tropisch REGENwoud gelopen. Heel mooi en leerrijk, want een lokale gids gaf ons informatie over de natuurlijke medicijnen die te vinden zijn in het bos. We waren echter doorweekt, want het regende heel de wandeling. Gelukkig stopte dit eenmaal we de ananasberg moesten beklimmen. De berg is vernoemd naar de ene ananas aan de voet van die berg. Het was een steile beklimming op gladde stenen en de top bereiken ging voor sommigen niet zonder slag of stoot, maar het uitzicht was grandioos! We hebben op de terugweg ook cassave geoogst. Dit is iets dat het best te vergelijken is met een aardappel. Er bestaat bittere en zoete cassave en wij hebben zoete cassave geoogst aangezien bittere eerst moet uitgekookt worden om het giftige blauwzuur eruit te krijgen. Na de wandeling hebben we dan een verfrissende duik genomen in de stroomversnelling. Daar hebben we een maaltijd gekregen van rijst en piranha soep. De volgende dag hebben we dan dorpen bezocht en kregen we ook een rondleiding op de medische zendpost van Djumu. Daarna hebben we met een band achter een boot gevaren en ons door wild water gewaad. Eenmaal terug op het eiland hebben we ook op de schommel gegaan en ons zo in het water laten vallen. Daarna volgde nog een gezellige avond om de volgende dag weer een lange terugreis tegemoet te gaan.

De volgende dagen stonden in het licht van een kleurtje opdoen bij het zwembad. Daar heb ik een aantal leuke mensen leren kennen en zaterdag ben ik met Cynthia McLeod naar Jodensavanne geweest. Eigenlijk veel kleiner dan verwacht. Daar was ik wat teleurgesteld in, maar het werd toch een toffe middag met veel nieuwe mensen. En toen was het tijd voor de laatste trip: Gunsi. Opnieuw een toffe bende en ook een leuke gids. Het was nu ook veel mooier weer dan de laatste dagen en de gids nam ons mee naar rotsen te midden van wild water. Daar hebben we kunnen zwemmen en zonnen. Heel ontspannend en daarna hebben we naar het eiland terug gezwommen. Ook hier was er nog genoeg stroming waardoor zwemmen een groot woord is. Alle jongeren zouden in hangmatten slapen. Mijn allereerste keer! Maar toen ik 's avonds naar mijn hangmat ging kijken zaten er overal beesten op. En geen kleintjes, hoor! Ik was zo dom om ze proberen weg te jagen en werd natuurlijk gestoken door een vliegende mier van 4 cm. Goede raad: niet te dicht erbij in de buurt komen, want ik heb nog 6u brandende pijn gehad. Op die manier heb ik veel geleerd over de natuurlijke geneeswijzen die ze hier hebben, want ze hebben van alles aan die plek gesmeerd. Ik moet wel zeggen dat een paracetamol nog altijd het beste werkt. We zijn dan nog kaaimannen gaan spotten en hebben twee mooie gespot en ook nog een leguaan. We zijn dan nog een tijdje opgebleven tot na het uitgaan van de lichten, want in het binnenland gaan de lichten rond middernacht uit. Er is namelijk enkel elektriciteit van 19u tot 24u. Tegen de tijd dat we naar ons bed gingen, waren de beesten gelukkig weg. Ik moet zeggen; zo'n hangmat ligt niet slecht. Wel wat koud gehad, maar de tweede nacht was ik dan wel voorzien. De volgende dag hebben we dan een vermoeiende wandeling naar een kreek gedaan, waar we gezwommen hebben. Tijdens de wandeling kregen we uitleg omtrent de natuurlijke geneeswijzen die in het bos te vinden waren. We hebben daarna een wandeling door het dorp gemaakt met bijhorende uitleg en vervolgens gingen we gaan zwemmen. Jammer genoeg begon het toen keihard te regenen en werd het fris. Na een warme douche hebben we het die avond dan gezellig gemaakt en na middernacht begon iedereen gelukkige verjaardag te zingen voor mij, want 4 mei was mijn verjaardag. Veel heb ik niet kunnen doen op mijn verjaardag, want het was tijd voor de terugreis naar Paramaribo. Ik ben wel nog uit eten geweest naar het Vat en vervolgens was het tijd om mijn valiezen te pakken en te vertrekken. Het inpakken verliep trouwens niet zo vlot. Ik had te veel over en heb dan ook veel moeten achterlaten. Terwijl ik nog 2kg bij ouders van een vriendin kon steken en zelf 2kg kleren (3 stagepakken boven elkaar) aanhad. De mensen op de luchthaven keken nogal raar en ik werd uitvoerig betast :). Maar ik ben goed en wel thuis geraakt na een lange vlucht en rit. Nu opnieuw aanpassen aan het Belgisch ritme van leven.

Laatste groetjes,

Emma

De laatste loodjes

Als afscheidscadeau kregen we de laatste twee weken vroegdiensten, wat toch pijnlijk was na 3 weken te kunnen uitslapen dankzij nacht- en laatdiensten. Maar we moesten nog bevallingen halen, dus gingen we de drukke ochtendshiften met enthousiasme tegemoet. De eerste week was zeer vruchtbaar voor Stephanie, maar voor mij waren het vooral opnames en CTG’s geblazen. Niet dat ik het leuk vond, het was zelfs zeer leerrijk, maar na een week begin je toch te verlangen naar een bevalling. Die heb ik dan ook gekregen, de vrijdag avond net na mijn dienst. Geduld is een mooie zaak! Deze week heb ik ook kennis mogen maken met de prenatale poli en ik had het geluk om dit met de stagementor te doen. Zij liet mij na één gesprek alles zelf doen! Natuurlijk met hulp waar nodig. Het was zij die me in het begin van de week geleerd had om een stuitligging te voelen en tijdens onze tijd op de poli zei ik 3 keer tegen haar dat ik een stuitligging voelde. De eerste keer was het niet waar en ze vond het grappig dat ik per se een stuitligging wou vinden. Maar toen ze de volgende 2 keer navoelde en het effectief een stuitligging was, zei ze als grap dat het mijn schuld was dat alle baby’s zich draaiden J.

In het weekend hebben Stephanie en ik Fort Zeelandia bezocht. Rondleidingen in Suriname zijn meestal niet zo uitgebreid (naar onze ervaring), maar deze was echt heel goed en duurde nog lang ook. Het was zeer interessant en zeker een aanrader.

In onze allerlaatste week haalde Stephanie haar 30^e bevalling! Nu zitten we beiden over de 30 bevallingen, dus kunnen we afstuderen. Ik probeerde nog om aan de 40 te raken, maar tevergeefs. 37 is ook een mooi getal. Ik heb de stage mogen afsluiten met 2 speciale casussen. De voorlaatste dag kreeg ik een stortbevalling met een fluxus van 2600cc bloedverlies. Veel uit geleerd, maar ook veel gevloekt om de bloeding te doen stoppen. En op de laatste dag heb ik in het laatste halfuur van mijn shift nog een stortbevalling gekregen, maar ditmaal van een stuit. Het was vooral hallucinant dat iedereen van zowel de ochtend als de avond dienst kwam kijken om de bevalling te zien. Op die mooie noot hebben Stephanie en ik onze allerlaatste stage afgesloten.

In Stephanie's laatste weekend in Suriname zijn we met een hele groep coassistenten op stap gegaan. We zagen het geliefde white beach terug en daarna zijn we naar het guesthouse little Paradise geweest, waar we de eerste gasten waren in de nieuwe kamers! Het was er heel gezellig en relaxed. Stephanie heeft toen in een hangmat geslapen en dat bleek behoorlijk comfortabel. Na een uitgebreid ontbijt zijn we dan gaan ziplinen. De eerste groep deed dit in de regen en was zeiknat. Stephanie en ik zaten in de tweede groep en zijn het grootste deel droog gebleven. Het was een zeer mooi parcour, zeker over het water. Daarna brachten we nog een bezoekje aan Domberg om vervolgens terug naar huis te keren.

Maandag brachten we nog een afscheidsbezoek aan het Diakonessenhuis, want Stephanie vertrok naar huis en ik verhuisde naar het centrum.

Vele groetjes,

Emma en Stephanie

een zware emotionele week

Een zware emotionele week

Na een leuke week met holi phagwa en galibi gingen we met volle moed voor een nieuwe stageweek met late diensten. Alleen was deze week toch zwaarder dan verwacht, zeker voor mij (Stephanie).

Er waren twee vreselijke casussen deze week, namelijk twee doodgeboorten. Waarvan 1 kindje na een zwangerschapsduur van 29 weken ter wereld kwam en de andere na 40 weken en 2 dagen. Jammer genoeg was de baby van 29 weken al enige tijd overleden en dit kon je goed zien. Celien, Emma en Dina hebben deze bevalling uitgevoerd en wanneer ik Celien buiten zag komen met een nierbekken zag ik onmiddellijk aan haar dat ze het zeer moeilijk had. Pas wanneer ik het kind zag begreep ik het, VERSCHRIKKELIJK. Maar we hebben goed samengewerkt als team en geprobeerd om de last ook samen te dragen. 

Maar voor mij(Stephanie) was dit niet de ergste casus. Ik had op mijn late shift een vrouw binnengekregen die dacht dat ze in arbeid was. Ze had al contracties maar nog geen ontsluiting. Dit vonden we allemaal raar. Dus hebben we haar opgenomen en naar de afdeling gebracht. Ik voelde zelf het kindje schoppen tegen mijn hand (dit blijft zalig om te voelen). De dag erna kwam ik op de afdeling en kwam ik spijtig genoeg te horen dat de baby van deze mevrouw overleden is. Nog steeds snap ik het niet. Het ene moment was het kind in leven en de ctg's (monitor) waren goed, zelfs in de ochtend en tegen de middag was het kind overleden. De mama was 40 weken 2 dagen zwanger. Men heeft ondertussen nog altijd geen antwoord gevonden waarom het kind is overleden. Het enige wat we weten was dat haar glucose spiegel hard wisselende en dat er stoornissen waren in het bloed  maar meer niet. Twee dagen later is deze vrouw in arbeid gegaan voor de geboorte van haar dood kind (zonder epidurale). Wanneer ik toekwam op de dienst was de vrouw al meer dan een uur aan het persen maar het kind wilde maar  niet geboren worden. Het kindje (een jongen) zat met zijn hoofdje in een verkeerde positie. Waardoor we met man en macht hebben moeten trekken aan dit kind. Dit bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben wel super trots op deze vrouw. Zij heeft amper een kik gegeven doorheen dit hele proces. Pas wanneer haar zoon op haar buik lag, begon ze te wenen. Op dit moment hadden ik en Celien, we hadden beide een band met haar, het heel moeilijk. We namen elkaars rug vast en keken naar elkaar. Daarna hebben we de baby in een iets natuurlijkere manier op haar buik gelegd. Dit was het enige wat ik kon doen voor deze vrouw. Zoals ik eerder zei ben ik heel trots op haar, ze is een heel sterke vrouw, zowel mentaal, emotioneel als lichamelijk. Want zelfs bij het manueel verwijderen van de placenta gaf de vrouw geen kik. Niet alleen ik en Celien hadden het moeilijk maar ook alle vroedvrouwen en artsen die bij deze bevalling aanwezig waren, hadden het moeilijk. Sommigen lieten zelfs tranen wanneer ze apart waren. Het was echt een horror bevalling. Niemand verdient dit en zeker deze vrouw niet. 

Maar gelukkig was niet alles zo moeilijk. De rest van de week verliep soepel. Zowel ik als Emma hebben bevallingen kunnen doen, die wel vlot gingen. En we zijn baby's gaan opvangen na een keizersnee. 

Om deze zware week af te sluiten zijn Emma en ik de zondag gaan ontspannen van een dagje white beach. Een wit strand, water om in te "zwemmen", het zonnetje, ... meer heeft een mens toch niet nodig om helemaal tot rust te komen. Klaar om onze laatste twee weken stage in te gaan. 

Ik kan het nog steeds niet geloven, slechts twee weken en dan zit onze stage er al op. We gaan het allebei hier wel missen. Ook hopen we dat België doorkrijgt dat wij als vroedvrouwen meer kunnen dan dat we nu doen daar. Wij zijn allemaal goed opgeleide vroedvrouwen die perfect fysiologische bevallingen zelfstandig kunnen doen zonder arts. Ze kunnen dit in Nederland, Engeland, Suriname, Portugal, ... dus wij moeten dit ook kunnen in België. Maar dit is natuurlijk ook een persoonlijke mening en een discussie voor op een andere plaats en voor op een ander moment. 

Vele groetjes uit Suriname

Emma en Stephanie 

Cultuur à volonté

Deze week geen lange werkweek, want het is Holy Pagwa en Pasen! Na 2 daagjes gewerkt te hebben, hebben we kennis gemaakt met Holy Pagwa. Dit is een Hindoestaans feest waarbij iedereen met gekleurd poeder gooit. Samen met onze Nederlandse vriendinnen, Manon en Pamela, zijn we op pad gegaan naar de palmentuin gewapend met poeder. Het duurde niet lang alvorens we helemaal onderzaten (onze kleren en Stephanie's haar vertonen twee weken later nog sporen hiervan). We hebben ook nieuw eten leren kennen, maar de naam verstonden we toch net niet. Er werd ook een wedstrijd gedaan waarbij team van 16 man een toren van 7 meter moeten maken om vervolgens een pot verf over zich te gieten. Heel vermakelijk, maar wel levensgevaarlijk als je het mij vraagt. Naar de avond toe ging het feest verder op het onafhankelijkheidsplein à la Rock Werchter.

De volgende dag al vroeg uit de veren, want we hadden een weekendje Galibi gepland. Iedereen in Suriname kent dit als de schildpaddentrip. En inderdaad we hebben zeker 6 schildpadden gezien die op het strand kwamen, eieren legden, ze begroeven en weer terug de zee ingingen.

Maar daarnaast hebben we zoveel meer gedaan. We hebben een dorpswandeling gedaan met uitgebreide uitleg over de Indiaanse cultuur, een boswandeling, een tijgerbank bezocht (en er gezwommen), genoten van Indiaanse muziek van een live band en een oude gevangenis bezocht.

Om overal te geraken hebben we talrijke boottochtjes gemaakt en door het wilde water werden we altijd doorweekt. Gelukkig waren we voorzien dankzij onze ervaring in Bigipan! Na een lange rit naar huis hebben we nog een dagje rust alvorens we beginnen aan onze 5 laatdiensten.

Groetjes uit Suriname!

Emma & Stephanie

Al het einde van stageweek 3, wat gaat de tijd snel!!

Wat gaat de tijd toch zo snel als je bedenkt dat we hier al vijf weken zijn. Na een ontspannend weekend Bigi Pan zijn we begonnen aan onze nachtdiensten. Het eerste dat ons opviel was dat het een heel andere wereld was. Het was rustiger op de afdeling, je had continue begeleiding van de zusters en je hebt ook effectief tijd om je parturiënte te begeleiden. Soms was het zo rustig dat we niet wisten wat we moesten doen. Ik (Stephanie) voelde me thuis op de nachtdienst, Emma is meer een dagmens zullen we maar zeggen.

Ik moet toegeven, het is moeilijk om heel je ritme van dag naar nacht om te gooien. Ik had daarom ook gebruik van gemaakt van een hulpmiddel namelijk REDBULL. Dit hielp vooral de eerste nacht.  

Tijdens de eerste nacht heeft Emma een prematuur (32 weken) helpen ter wereld brengen, dit deed ze trouwens heel goed!! Terwijl ik en de vroedvrouw de prematuur hebben opgevangen. Ik heb nog geen neo – stage kunnen doen maar door dit heb ik toch nog een beetje ervaring bijgekregen. Onmiddellijk hebben we dan ook kennis gemaakt met de afdeling pediatrie. Zij vangen naast kinderen ook prematuren en pasgeborenen op die extra zorg nodig hebben.

De andere nachten waren rustiger, we hebben elk een 1 of 2 bevallingen erbij en hebben vooral kunnen oefenen op opnamen, onderzoeken en CTG’s. Door de rustigere nachten hebben we nu echt kennis leren maken met de zusters (vroedvrouwen) en zij met ons. Dit zorgt voor een andere en persoonlijk een aangenamere sfeer op dienst.

Onze laatste nacht was de nacht van donderdag op vrijdag dus we hadden enkel de vrijdag om uit te slapen. Dit is niet gemakkelijk om 2 redenen:

1              *   Je hebt een ander ritme (nacht – dag ipv dag – nacht)

*              *   Het is veel te warm om over de middag te slapen

Voor Emma lukt het redelijk goed om te slapen, maar ik sliep slechts 3-4uur en daarna kwam ik wakker helemaal in het zweet.

De zaterdag zijn we op dagtrip gegaan met Cynthia Mc Leod. Zij is een bekende schrijfster in Suriname van onder andere de bekende boeken: Hoe duur was suiker? De vrije negering, Maliënburg. Allemaal aangrijpende boeken die gebaseerd zijn op waargebeurde verhalen. De trip was zeer leuk, educatief en zeer interessant. Mevrouw McLeod wist dan ook alle verhalen en kon als geen ander mens vertellen. Zo zijn we naar het openlucht museum in Nieuw Amsterdam gegaan, maar we hebben ook Maliënburg gezien (een fabriek) en frederiksdorp (een oude plantage).

De zondag erna moest ik terug gaan werken en dit was toch wel pijnlijk. Want ik voelde nog altijd de vermoeidheid van de nachten in mijn lichaam. Toch heb ik geen spijt dat ik ben gegaan want ik heb geassisteerd met de opvang van de vrouw die in de lift was bevallen. En ik heb een baby opgevangen de geaspireerd en beademend moest worden. Twee zeer interessante casussen.  

Vele groetjes uit het zonnige Suriname

Emma en Stephanie 

Een bewogen weekje stage

Na een chaotische eerste week zijn we vol goede moeten begonnen aan onze tweede week stage. Met al wat kennis over de papierwinkel en de gang van zaken lukt het ons steeds beter om mee te draaien op de afdeling. Stephanie heeft ook al kennis gemaakt met de poli (waar de consultaties tussen gynaecologen en zwangeren gebeuren) en ik ben al eens naar het OK gemogen voor de opvang van een keizersnede. De rest van de week leek het net of Stephanie ingedeeld was bij de laag risico parturiënten, terwijl ik alle hoog risico parturiënten kreeg. Daardoor is Stephanie al een krak in bevallingen op haar eentje (of toch op zijn minst zonder vroedvrouw) uit te voeren, terwijl ik als geen ander mensen kan voorbereiden op keizersnede 's en hun baby's nadien kan opvangen (ook als die baby's het niet zo optimaal doen). We waren dan ook beiden blij wanneer het weekend eindelijk zijn intrede deed.

Om na een lange werkweek te ontspannen hadden we een weekendje naar Bigipan gepland. Dit is een natuurreservaat met duizenden soorten vogels. Aangezien het in Nickerie (de tweede 'hoofdstad' van Suriname) was moesten we een eindje rijden en dan nog een uur op een bootje. Op de boottrip hebben we kunnen genieten van de natuur, maar ook van de regen en de muggen. We waren doorregent en ik had het ijskoud. Voor de eerste keer in een maand had ik het zo koud en natuurlijk had ik geen regenkleren of zelfs maar warme kleren mee. Onze verblijfplaats was leuk, want het gebouw stond pal in het meer. Na een lokale maaltijd zijn we vogels gaan spotten. Wie wist dat flamingo's zwarte vleugels hadden? Tijdens het spotten bleven we droog, maar toen we 's nachts kaaimannen gingen zoeken viel de regen met bakken uit de lucht. Dus wat doe je dan? Je verpakt jezelf in vuilzakken. De sfeer zat er direct in. Door de regen was onze zoektocht succesvol en binnen de 10 minuten hadden we een kaaiman. We namen hem mee naar ons verblijf om hem eens beter te bekijken en foto's te nemen. Na een goeie nachtrust zijn we dan 's ochtends een modderbad gaan nemen. Door de regen was de modderbank ondergelopen, maar dat hield ons niet tegen om lustig modder op ons zelf te smeren. Ik deed enthousiast mee, maar later bleek ik hieraan allergisch te zijn en had ik gigantisch veel uitslag. Oh wel, ook dat overleef je. Voor we vertrokken hebben we dan ook nog vissen uit het net gaan halen. Een leuke bezigheid voor enkelen, voor de dierenvrienden iets minder. Eenmaal terug in ons verblijf mochten deze die wilde ze ook 'klaarmaken'. Ik heb één vis klaargemaakt, maar vredelievend was het niet dus hield ik het snel voor bekeken. Na een lekkere maaltijd (jammer genoeg niet onze zelf gevangen vissen) keerden we terug naar huis, maar niet voor we eens langs de zeedijk van Nickerie gereden zijn. Je voelt je direct terug in België.

We zijn dan ook nog langsgegaan naar het huis van onze reisgenoten en kregen een indruk van hoe het is om in een studentenhuis te leven om vervolgens thuis diep in slaap te vallen. Gelukkig konden we uitslapen, want we moeten pas maandag nacht weer gaan werken. Dus nu nog even gaan slapen en dan weer een lange werkweek tegemoet!

Groetjes,

Emma & Stephanie

De eerste week stage

De eerste week stage.

Na 5 werkdagen te moeten wachten op de MRSA - resultaten, die gelukkig negatief waren, mochten we dinsdag beginnen met onze eerste stagedag. We waren beiden heel zenuwachtig maar ook heel enthousiast. Eindelijk mochten we doen voor wat we kwamen.


Onze eerste dag begon zeer druk en chaotisch. Het was namelijk zeer druk op de afdeling waardoor de vroedvrouwen op de dienst geen tijd hadden om ons rond te leiden en informatie te geven. Gelukkig was er een verpleegkundige die ons wat rondgeleid heeft. Op de afdeling verloskwartier werken een heleboel verschillende mensen, namelijk vroedvrouwen ( en vroedman), verpleegkundigen die materiaal rondbrengen, vpl die op de babykamer staan. Je hebt dan ook nog verpleegkundigen die continue CTG's aanleggen bij vrouwen, je hebt secretaressen en artsen enzo. En uiteindelijk heb je dan ook nog studenten. Er zijn, met ons erbij, 4 Belgische studenten verloskunde en 4 lokale studenten verpleegkunde. Dus we staan met veel mensen op de dienst. Door de drukte werden we de eerste dag wat aan onze lot overgelaten. Gelukkig hielpen de studenten ons met de gewoonten, de taken, wat we moesten doen en soms als tolk. Door de drukte hebben we wel geluk gehad dat we bevallingen konden meemaken. Ondanks het feit dat men hier niet zoveel materiaal heeft als bij ons, doen ze wel alles om het zo hygiënisch mogelijk te maken. We waren beiden blij als we de eerste dag thuis waren om over alles eens te kunnen reflecteren.

De tweede dag had ik (Stephanie) geluk. Ik mocht mijn eerste zelfstandige bevalling doen. Hier is het zo dat de vroedvrouw bijna alles doet, een gynaecoloog komt zelden aan te pas.1 minuut persen en het kindje was geboren. Ik had zelfs amper de tijd om mijn handschoenen aan te trekken. Gelukkig had ik een goede vroedvrouw die mij begeleidde en stap voor stap zij wat ik moest doen. Want niet alles is hetzelfde als bij ons. Zo waren wij beide geschrokken dat je de moeder niet mag feliciteren als de baby geboren is. Pas als de placenta geboren was, dan mag er gefeliciteerd worden. Ook mag je niet een moeder feliciteren voordat de vroedvrouw die de bevalling heeft uitgevoerd haar heeft gefeliciteerd. Een epidurale word hier zelden gebruikt terwijl een oxypomp hier wel zeer frequent wordt gebruikt. Een oxypomp is een infuus waarin synthocinon zit, en dit zorgt ervoor dat de weeën opgewerkt of versterkt word. De combinatie infuus en geen epidurale wordt zelden gezien in België terwijl het hier bijna standaard is. Ook is er hier een heleboel papierwerk. En we spreken niet over 2 of 3 bladeren maar echt over een heleboel. Hier moet je bijna alles driedubbel schrijven en herschrijven.

De derde dag was het rustiger. Ja ook Suriname kent rustigere dagen. Deze rustigere dagen worden dan ingevuld door heel veel CTG's. Maar door deze rustigere dag hebben we wel meer tijd gekregen om te bepaalde zaken te leren zoals een opname, papierwerk, ... .

De vrijdag en de ook de laatste dag van de week was het een rustige maar ook een pittige dag . Of toch voor mij. Ik heb voor de eerste keer een opname moeten doen bij een vrouw met gebroken vliezen. Hier als student krijg je heel veel verantwoordelijkheid en moet je zeer zelfstandig werken. Wat wel moeilijk is aangezien je in België bij bijna alles begeleiding krijgt. Door zo zelfstandig te werken leer ook meer nadenken over je werk en waarom je het doet. Maar het is toch wel griezelig om zoveel verantwoordelijkheid te hebben. Voorbeelden van zelfstandigheid zijn;  wanneer verhoog ik de oxypomp, zijn de foetale harttonen en is het ctg goed. Krijgt de vrouw niet teveel contracties. Wanneer moet ik eens inwendig gaan onderzoeken om te kijken hoeveel ontsluiting enzo de vrouw heeft. Dit zijn ook zaken dat je alleen moet doen. Dus je moet zeker zijn dat het correct is. Pas nadat je het uitgevoerd hebt, mag je het gaan melden aan de vroedvrouw. Ik vond het moeilijk om  een inwendig onderzoek te doen. Omdat ik zo gewoon was om maar een inwendig onderzoek te doen als de vrouw een epidurale heeft maar hier heeft niemand een epidurale dus moet je het wel doen. En je bent alleen, wat het extra moeilijk maakt. Gelukkig verliep de arbeid vlot en mocht ik de bevalling alleen doen. De vroedvrouw heeft enkel geholpen met de schoudertjes omdat ik nog niet hard genoeg durf te trekken, maar de rest heb ik alleen gedaan, zelfs de placenta. Het is zo'n kick en rush. Nu weet ik dat ik ben geboren om vroedvrouw te zijn. Hetgene waar ik ook heel verbaasd over ben, is dat er zelden een 'knipje' wordt toegepast. Dus dames in België, het kan zeker bevallen zonder knip! Na de bevalling kreeg ik te horen van de vrouw, dat ze zeer blij was mij. En dat ik haar goed begeleid had. Wanneer ik dit hoorde, kreeg ik kippenvel en voelde ik mij dolgelukkig. Op zo momenten weet je dat je belangrijk werk doet!

Ik kan niet spreken in Emma's naam over hoe ze deze week beleefd heeft. Want op het moment dat ik dit aan het typen ben is Emma nog altijd aan het werk. Ze werkt veel overuren omdat ze haar parturiënte niet alleen wilt laten. Maar ze zal het allemaal wel vertellen in haar eigen blog berichtje.

Vele groetjes uit Paramaribo
Stephanie

Uitstapjes

Donderdag hadden we een vrije dag, want het was de nationale feestdag van Suriname. Onze stagebegeleidster van het Diakonessenhuis had ons gezegd dat er niet zoveel te doen zou zijn in de stad aangezien de staatskas niet veel reserve heeft. Ze zei dat we misschien hier en daar wat activiteiten zouden vinden, dus zijn we met goede moed samen met onze Nederlandse vriendin, Manon, de stad ingegaan. Het was een hele ervaring in die mate dat de stad zo goed als verlaten was. Zeker op sommige plaatsen was het net een spookstad. Activiteiten voor de feestdag hebben we jammer genoeg niet gevonden. We waren van plan om eens typisch 'Surinaams' te gaan eten, maar ook deze zaak was gesloten. Gelukkig was er nog een Chinees restaurant open en aangezien Suriname een mengelmoes aan culturen is, was dat ook typische Surinaams. Onze eerste Surinaamse maaltijd is ons allesinds bevallen. Jammer genoeg hadden we op vrijdag door de feestdag nog altijd geen resultaat van onze MRSA test gekregen.

Zaterdag ondernamen we een nieuwe poging om de stad te verkennen terwijl de winkels wel open waren dit keer. Toch hebben we ons moeten haasten, want de winkels sluiten de zaterdag om 14u. We hebben onder andere Ready Tax bezocht. Dat is een van de enige grote souvenir winkels in Paramaribo. Dan zijn we naar Zus & Zo geweest. Dat is een restaurant/fietsenverhuur/souvenierwinkel dat heel bekend is onder toeristen. Daar maakte ik (Emma) kennis met een broodje pomtayer. Ik weet nog altijd niet precies wat het is, maar de ober zei dat het iets weghad van aardappelen. Het was zeker niet slecht.

Zondag zijn we naar Brownsberg geweest. Dat is een heel bekende trip onder stagiaires in Suriname omwille van de prachtige natuur. Ze vertrokken om 8u30 uit het centrum van Paramaribo, samen met Manon en nog een Nederlandse meid, Roxanne. Het was een kleine 3u rijden en ik had me al voorbereid op een lange saaie tocht, maar dat was het zeker niet. We hadden een leuke gids en we waren nog geen 5 minuten vertrokken of we kregen al uitleg over Paramaribo zelf. We kregen er als het ware een citytrip bovenop. Zeer leerzaam. Ook toen we eenmaal uit de stad waren bleef de gids ons informeren over de bedrijven onderweg en de geschiedenis erachter, over de grondstoffen, de plaatselijke dorpjes, enz. Hij ging zelf speciaal voor ons over de grootste brug van Suriname om vervolgen weer te moeten omkeren. Halverwege kregen we ook bakabana of zoals het woord het al een beetje zegt: gebakken bananen. Het idee leek me niet zeer aantrekkelijk, maar het was eigenlijk nog lekker. De banaan was platgedrukt en omhult in een laagje dat qua beschrijving het best in de buurt komt van paneermeel. Daarover moest je dan pindasaus doen, die helemaal niet naar pindakaaspasta smaakt. Je proeft er wel nog pinda's in en het is ook een stuk pinkanter dan gewone pinda's. Een hele ervaring dus. Het laatste stukje weg was echt een 'oerwoudweg'. Hij zat vol met diepe gaten en plassen zodat we over die 13 km een uur gereden hebben. Eenmaal aangekomen kregen we de kans om van het uitzicht te genieten, maar met ons geluk was het natuurlijk mistig. Gelukkig trok het meeste na een tijdje op zodat we het meer konden zien waarover onze gids sprak. Na een Surinaamse lunch was het dan tijd om naar de watervallen te gaan. De Irene waterval lag op 2 km wandelen, maar ging steil bergaf zodat we er toch een tijdje over gedaan hebben. Onderweg kwamen we een tak (?) tegen waarop we konden schommelen. Heel lachwekkend om elkaar er te zien op kruipen. We kregen onderweg ook uitleg over de dieren en bomen in het regenwoud en toen kwamen we een liaan tegen. Onze gids toonde hoe we hier als Tarzan moesten aan slingeren. Onze armspieren kennende zaten Stephanie, Roxanne en ik dit avontuurtje uit. Manon ging er wel voor, maar halverwege begaven haar armspieren het ook. Eenmaal bij de waterval aangekomen, trokken we onze bikini's aan en verkenden we de waterval. Heel verfrissend na zo'n tocht. Jammer genoeg moest het lastigste nog komen, want nu moesten we terug omhoog gaan. Dat was voor ons allen zeer lastig, behalve voor Manon, die had energie voor twee dus trok ze Stephanie mee de berg op. Zelfs dan bleef ze nog gaan. We kregen de mogelijkheid om ook de Leo waterval te bezichtigen. Manon, Roxanne en ik hebben dit dan zonder Stephanie en de gids gedaan zodat zij wat konden uitrusten. Vanaf daar was het nog maar een klein stukje omhoog totaan de auto, waar we als beloning loempia en cola kregen, want onze suikers moesten nodig opgekrikt worden. De loempia was op zijn Surinaams gemaakt en heel anders dan hoe wij ze gewend zijn, maar ze waren heerlijk. Dan begonnen we opnieuw aan onze lange tocht, maar ook deze keer was het zeer gezellig. Onze gids bleef ons maar volproppen met eten, want we kregen chips en hij verwachtte dat we alles opaten aangezien hij nog een zak had. Toen we terug in Paramaribo waren, was onze gids zo vriendelijk om ons bij ons appartement af te zetten. Na het uitwassen van de modder konden we dan uiteindelijk naar bed, hopend dat we de volgende dag echt met stage konden beginnen.


Emma en Stephanie

Eerste stageweek

Aan het begin van onze eerste stageweek hebben we mogen kennismaken met de natte kant van Suriname. Zondag heeft het heel de dag geregend en niet gewoon wat druppels, maar letterlijk een stortvlaag, heel de dag lang! Tot op vandaag hebben we de zon nog steeds niet gezien. Gelukkig begon maandag onze stage, dus de timing kwam nog goed uit.

We begonnen onze 1e stage dag met christelijk gezang en het onze vader. Met de tekst in onze handen zongen we vrolijk mee, zelfs in het Sranan Tongo. Daarna zaten we samen met het opleidingshoofd om alle papierwerk in orde te brengen. Daar botsten we al op het eerste probleem: MRSA. Ze hadden van ons verwacht dat we in België een MRSA test zouden gedaan hebben, maar door miscommunicatie was dat niet het geval. Dus onze eerste dag hebben we ons daar vooral mee bezig gehouden. Dat lijkt misschien niet veel, maar hier gebeurt alles op een ander tempo. Daarnaast werden we ook van hier naar daar gestuurd, maar niemand wist van iets dus uiteindelijk moesten we iedere keer terugkeren naar het opleidingshoofd om te vragen waar we nu precies moesten zijn. Uiteindelijk is het in orde gekomen, maar in afwachting van de resultaten mogen we nog geen 'stage' lopen. We krijgen wel opdrachten in het Diakonessenhuis zodat we geen stage uren verliezen. Ondanks het oponthoud lijkt ons dit een leuke stageplaats en we zien er dan ook naar uit om te beginnen op de verlosafdeling.

We laten jullie snel meer weten!

Emma & Stephanie

Eerste week Paramaribo

Ei ala sma ofwel hallo iedereen!!

Momenteel hebben we onze eerste week achter de rug. Het was al een hele ervaring met nieuwe smaken, geuren, geluiden,dieren, mensen en muggenbeten... .

We hebben ondertussen al een heleboel kilometers afgewandeld om overal te raken. Want ons appartementje staat buiten het centrum van paramaribo. En we zijn van mening dat zolang het mooi weer is, niet te warm en het niet na 19u is, dan kunnen we gerust wandelen in plaats van een taxi te nemen.

We hebben besloten om het onze eerste week wat rustiger aan te doen, want het is echt wennen aan het warm, tropisch weer hier. Je kan weer hier vergelijken met een hittegolf in België, warm, kalm, vochtig en heel lastig om zeer actief bezig te zijn.

Woensdag 17/02/2016

De eerste dag waren we beide vroeg op, namelijk om 5 uur wat betekend dat het 9 uur is in België. We zaten namelijk nog in ons Belgisch bioritme en dat voelde je wel goed. Maar het ochtendbeeld van Paramaribo en de geuren, kleuren in de ochtend maken dit allemaal weer goed. We hebben vooral bedacht wat we best als eerst konden doen, om zo praktisch mogelijk te zijn. We moesten namelijk om eten, ons geld inwisselen voor Surinaamse Dollers of SRD en achter een SIM kaart gaan. We dachten dat deze klus zou geklaard zijn in een voormiddag. Wij kunnen jullie beloven dat dit niet lukt in een paar uur de tijd, vooral niet als je te voet bent en als je naar ketens gaat. Het werktempo bij sommigen hier is een stuk trager dan in België. Want bij ons is het werken, werken, werken en hier is het meer van we komen er wel, chill. Voor we vertrokken hebben we de route opgezocht op google maps. Sinds we hier zijn is dat één van onze beste vrienden. Gelukkig zijn de mensen hier vriendelijk en behulpzaam dus je kan hen altijd om hulp vragen. Op het einde van de dag na 10 km wandelen en een aantal keer verkeerd te lopen zijn we dan toch heelhuids terug op ons appartement gekomen om uit te blazen en te skypen.
Het gene waar we ook aan moesten wennen, is onze vele huisdieren. De grote mieren en muggen zijn we gewoon maar we hadden dit keer een extra vriendje namelijk een salamander (of het zag er toch uit als een salamander). We hebben het arme diertje gevangen en buiten vrijgelaten, wel met behulp van een jongeman want zo'n grote helden waren we niet.
In de tussentijd zijn onze kamer volledig ingericht zodat we ons snel thuis zullen voelen.

Donderdag 18/02/2016

Opnieuw waren we rond 5 uur wakker, het Belgische ritme krijg je niet zo snel uit je lichaam, maar we hebben voldoende werk om ons bezig te houden in stilte. Want we hebben nog een huisgenoot en hij is wel al ingesteld op het Surinaamse ritme.
Ons plan was deze dag om naar de vreemdelingendienst te gaan en ons voor te stellen in het Diakonessenhuis waar we stage zullen lopen. Want er moesten ook nog een heleboel papieren geregeld worden. Geen enkel plan liep zoals het moet. Na 3 km wandelen naar de vreemdelingendienst, zien we dat er een super lange rij staat. De mensen hier zijn heel sociaal, dus al je aan het wachten bent, dan is het gemakkelijk om contact te maken met anderen mensen hier. Na zeker een half uur wachten in de zon, zijn we te weten gekomen dat er een dresscode was om openbare instanties binnen te kunnen. We wisten dit wel op voorhand maar we hebben er deze ochtend niet echt aan gedacht. Dus mochten we weer zonder stempel richting ons appartement om het de dag erna nog eens te proberen. Tijd om terug te keren hadden we niet, want de meeste instanties zijn hier maar open tot 14 u -15 uur.
Na deze teleurstelling en lange warme wandeling, zijn we naar het diakonessenhuis gegaan om 15u30. Bleek dat de mensen maar meestal werken tot 15u. Dus in één dag hebben we twee belangrijke lessen geleerd. Altijd je dresscode aanpassen aan je doel en de meeste mensen werken hier maar van 7u tot 15uur. We bekeken het wel allebei positief, in de tussentijd, hebben we een dichtere Chinees gevonden, dit is een winkel, en we weten het ziekenhuis zijn.

Vrijdag 19/02/2016

De dag begon met een koude douche, letterlijk want er is geen warm water. Maar we hebben nooit gedacht dat we dit zouden zeggen, maar de koude douches doen echt deugd en warm water missen niet. We hebben onze fouten van gisteren volledig goedgemaakt. Goed voorbereid en vol moed zijn we opnieuw de wandeling van 3 km begonnen. Maar dit maal vertrokken we om 7 uur in de ochtend, hopend dat er geen lange rij zou staan. En ja hoor we geluk, er stond niemand. Bleek ook nog eens dat we gisteren in de verkeerde rij stonden te wachten. Het grote voordeel van dit land is dat er ook veel studenten zijn en dat iedereen hier snel contact maakt. En zelf op de vreemdelingendienst leer je mensen kennen. Manon, een Hollandse student heeft ons al wat tips meegegeven die zij zelf heeft ervaring in de 3 weken dat ze in Paramaribo is. Elke tip is welkom als je in een land bent waar alles anders is.
In de namiddag zijn we nogmaals naar het Diakonessenhuis gegaan. Ditmaal waren we wel op tijd en werden we verwelkomt door zuster Margareth Smidt, zij is opleidingshoofd. Zij heeft ons wat uitleg geven en informatie meegeven in verband met stage. Ook  hebben we de verloskamer/neo/materniteit mogen gaan bezoeken. Alles zag er anders uit dan dat we gewend uit en ook kleiner. We wilden al onmiddellijk alles verkennen maar dat ging niet. Maandag krijgen we wel uitgebreid een rondleiding. We staan niet als enige studenten op de dienst, er zijn nog twee andere Vlaamse studenten die daar al momenteel twee weken stage volgen. Dus het wordt een leuke groep.

Zaterdag 20/02/2016

Iets dat ook heel typisch is aan Paramaribo zijn de straathonden. Heel veel honden lopen hier op straat rond op zoek achter eten. Het is soms moeilijk om aan te zien, maar je mag hen geen eten geven anders keren ze voortdurend terug en kunnen ze agressief worden. Ook hebben deze honden de gewoonte om elke ochtend tussen 4 u - 5u een serenade te brengen. Zolang ze dit niet naast ons huis doen, valt het wel mee.
Vandaag hebben we samen met Manon wat het centrum van Paramaribo verkent of toch vooral de straten met veel winkels. Zij heeft ons wat gegids en informatie geven over hoe het momenteel met de economie van het land is. Naar het centrum gaan is vanuit ons appartement veel te ver om te voet te doen (>1u wandelen) en fietsen is ook gevaarlijk vooral in het centrum, dus hebben we de taxi genomen. Je kan heel eenvoudig bellen en binnen de paar minuten staat een taxi waar je bent. De taxi's zijn ook niet zo duur en het is veilig. Als je natuurlijk de legale taxi's neemt. Daarnaast raad iedereen (zowel de Surinaamse bevolking als andere studenten) om na 21u niet te veel meer over straat te lopen, ook al is het maar 800 m wandelen. Het is beter om de taxi te nemen.
Daarnaast heeft Manon ons ook typische studentenplaatsen laten zien en verteld wat we zeker moeten bezoeken als we hier zijn. Een populaire plaats is het 't Vat. Dit is cafetaria/café/evenmentenplaats waar heel veel studenten en toeristen naar toe komen. En wie zijn wij om deze traditie tegen te gaan.

Tot de volgende
Emma en Stephanie

Aangekomen in Paramaribo!!

De dag begon al vroeg, om vijf uur liep de wekker af en om 6u30 vertrokken we vanuit Brugge richting Schiphol. Vermoeidheid, enthousiasme, stress, files en een volgeladen auto bracht ons richting ons nieuw avontuur. Het afscheid verliep wel moeilijk, beide met een krop in de keel zijn we op het vliegtuig gestapt. Het was een lange vlucht, 9uur en 20 minuten, met veel films :D. We waren nog maar net uit het vliegtuig en we voelde al onmiddellijk het effect van het nieuwe klimaat – WARM!!! Om 22u Surinaamse tijd ofwel 02u Belgische tijd kwamen we aan in ons appartement, door een super leuke taxichauffeur. Hij heeft ons al de eerste tips en tricks meegegeven. Door middel van blad – steen – schaar hebben we uitgevochten wie de grote en wie de kleinere kamer krijgt. En ja hoor ik (Stephanie ) heeft de grote kamer gekregen. We hebben een super rondleiding gehad door onze huisbaas en onze medekotgenoot heeft ons ook al wat informatie en wifi- code meegegeven.

Morgen staat er een drukke planning op de agenda. We moeten naar vreemdelingendienst, achter een telefoonkaart, de buurt wat verkennen en ga zo maar verder. Gelukkige is Simon (mede kotgenoot) er die ons wat wegwijs wilt maken in de buurt.

De mensen hier in Paramaribo zijn vriendelijk, heel open en sociaal. We kunnen allebei niet wachten om nieuwe ervaringen op te doen.

Al onze avonturen, ideeën, ervaringen die we ongetwijfeld zullen meemaken laten we je nog zeker en vast weten.

Mo syi of wel tot ziens !!

Emma en Stephanie

De spanning begint te stijgen

Het is bijna zover!! Nog wel geteld 14 dagen en we zetten onze eerste stapjes richting Paramaribo - Suriname. We zijn nog niet vertrokken en we hebben al geleerd dat er HEEL veel organisatie nodig is om te kunnen vertrekken. Je hebt een internationaal paspoort nodig, eventueel een internationaal rijbewijs, een visum, een vliegticket (die niet goedkoop was), inentingen, liefst ook een beurs die veel werk vraagt, een verblijfplaats en stageplaats, vervoer van en naar de luchthaven en ga zomaar verder. Gelukkig hebben we een heel team achter ons staan die ons helpt waar ze kunnen. Dus alvast bedankt aan iedereen die ons geholpen heeft!! Nu nog kijken om onze valiezen te maken. Jammer genoeg mogen we maar 35 kg in totaal meebrengen dus dat wordt proppen en kieskeurig zijn :D.

Emma & Stephanie

And so it began...

Hallo iedereen,

Welkom op onze blog. Voor onze opleiding vroedkunde gaan wij voor 2 maanden stage lopen in het Diakonessenhuis in Paramaribo, Suriname. Door middel van deze blog willen we onze ervaringen, indrukken, foto's,... met jullie delen. We kijken er heel erg naar uit!

Emma & Stephanie