De laatste loodjes

Als afscheidscadeau kregen we de laatste twee weken vroegdiensten, wat toch pijnlijk was na 3 weken te kunnen uitslapen dankzij nacht- en laatdiensten. Maar we moesten nog bevallingen halen, dus gingen we de drukke ochtendshiften met enthousiasme tegemoet. De eerste week was zeer vruchtbaar voor Stephanie, maar voor mij waren het vooral opnames en CTG’s geblazen. Niet dat ik het leuk vond, het was zelfs zeer leerrijk, maar na een week begin je toch te verlangen naar een bevalling. Die heb ik dan ook gekregen, de vrijdag avond net na mijn dienst. Geduld is een mooie zaak! Deze week heb ik ook kennis mogen maken met de prenatale poli en ik had het geluk om dit met de stagementor te doen. Zij liet mij na één gesprek alles zelf doen! Natuurlijk met hulp waar nodig. Het was zij die me in het begin van de week geleerd had om een stuitligging te voelen en tijdens onze tijd op de poli zei ik 3 keer tegen haar dat ik een stuitligging voelde. De eerste keer was het niet waar en ze vond het grappig dat ik per se een stuitligging wou vinden. Maar toen ze de volgende 2 keer navoelde en het effectief een stuitligging was, zei ze als grap dat het mijn schuld was dat alle baby’s zich draaiden J.

In het weekend hebben Stephanie en ik Fort Zeelandia bezocht. Rondleidingen in Suriname zijn meestal niet zo uitgebreid (naar onze ervaring), maar deze was echt heel goed en duurde nog lang ook. Het was zeer interessant en zeker een aanrader.

In onze allerlaatste week haalde Stephanie haar 30^e bevalling! Nu zitten we beiden over de 30 bevallingen, dus kunnen we afstuderen. Ik probeerde nog om aan de 40 te raken, maar tevergeefs. 37 is ook een mooi getal. Ik heb de stage mogen afsluiten met 2 speciale casussen. De voorlaatste dag kreeg ik een stortbevalling met een fluxus van 2600cc bloedverlies. Veel uit geleerd, maar ook veel gevloekt om de bloeding te doen stoppen. En op de laatste dag heb ik in het laatste halfuur van mijn shift nog een stortbevalling gekregen, maar ditmaal van een stuit. Het was vooral hallucinant dat iedereen van zowel de ochtend als de avond dienst kwam kijken om de bevalling te zien. Op die mooie noot hebben Stephanie en ik onze allerlaatste stage afgesloten.

In Stephanie's laatste weekend in Suriname zijn we met een hele groep coassistenten op stap gegaan. We zagen het geliefde white beach terug en daarna zijn we naar het guesthouse little Paradise geweest, waar we de eerste gasten waren in de nieuwe kamers! Het was er heel gezellig en relaxed. Stephanie heeft toen in een hangmat geslapen en dat bleek behoorlijk comfortabel. Na een uitgebreid ontbijt zijn we dan gaan ziplinen. De eerste groep deed dit in de regen en was zeiknat. Stephanie en ik zaten in de tweede groep en zijn het grootste deel droog gebleven. Het was een zeer mooi parcour, zeker over het water. Daarna brachten we nog een bezoekje aan Domberg om vervolgens terug naar huis te keren.

Maandag brachten we nog een afscheidsbezoek aan het Diakonessenhuis, want Stephanie vertrok naar huis en ik verhuisde naar het centrum.

Vele groetjes,

Emma en Stephanie

een zware emotionele week

Een zware emotionele week

Na een leuke week met holi phagwa en galibi gingen we met volle moed voor een nieuwe stageweek met late diensten. Alleen was deze week toch zwaarder dan verwacht, zeker voor mij (Stephanie).

Er waren twee vreselijke casussen deze week, namelijk twee doodgeboorten. Waarvan 1 kindje na een zwangerschapsduur van 29 weken ter wereld kwam en de andere na 40 weken en 2 dagen. Jammer genoeg was de baby van 29 weken al enige tijd overleden en dit kon je goed zien. Celien, Emma en Dina hebben deze bevalling uitgevoerd en wanneer ik Celien buiten zag komen met een nierbekken zag ik onmiddellijk aan haar dat ze het zeer moeilijk had. Pas wanneer ik het kind zag begreep ik het, VERSCHRIKKELIJK. Maar we hebben goed samengewerkt als team en geprobeerd om de last ook samen te dragen. 

Maar voor mij(Stephanie) was dit niet de ergste casus. Ik had op mijn late shift een vrouw binnengekregen die dacht dat ze in arbeid was. Ze had al contracties maar nog geen ontsluiting. Dit vonden we allemaal raar. Dus hebben we haar opgenomen en naar de afdeling gebracht. Ik voelde zelf het kindje schoppen tegen mijn hand (dit blijft zalig om te voelen). De dag erna kwam ik op de afdeling en kwam ik spijtig genoeg te horen dat de baby van deze mevrouw overleden is. Nog steeds snap ik het niet. Het ene moment was het kind in leven en de ctg's (monitor) waren goed, zelfs in de ochtend en tegen de middag was het kind overleden. De mama was 40 weken 2 dagen zwanger. Men heeft ondertussen nog altijd geen antwoord gevonden waarom het kind is overleden. Het enige wat we weten was dat haar glucose spiegel hard wisselende en dat er stoornissen waren in het bloed  maar meer niet. Twee dagen later is deze vrouw in arbeid gegaan voor de geboorte van haar dood kind (zonder epidurale). Wanneer ik toekwam op de dienst was de vrouw al meer dan een uur aan het persen maar het kind wilde maar  niet geboren worden. Het kindje (een jongen) zat met zijn hoofdje in een verkeerde positie. Waardoor we met man en macht hebben moeten trekken aan dit kind. Dit bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben wel super trots op deze vrouw. Zij heeft amper een kik gegeven doorheen dit hele proces. Pas wanneer haar zoon op haar buik lag, begon ze te wenen. Op dit moment hadden ik en Celien, we hadden beide een band met haar, het heel moeilijk. We namen elkaars rug vast en keken naar elkaar. Daarna hebben we de baby in een iets natuurlijkere manier op haar buik gelegd. Dit was het enige wat ik kon doen voor deze vrouw. Zoals ik eerder zei ben ik heel trots op haar, ze is een heel sterke vrouw, zowel mentaal, emotioneel als lichamelijk. Want zelfs bij het manueel verwijderen van de placenta gaf de vrouw geen kik. Niet alleen ik en Celien hadden het moeilijk maar ook alle vroedvrouwen en artsen die bij deze bevalling aanwezig waren, hadden het moeilijk. Sommigen lieten zelfs tranen wanneer ze apart waren. Het was echt een horror bevalling. Niemand verdient dit en zeker deze vrouw niet. 

Maar gelukkig was niet alles zo moeilijk. De rest van de week verliep soepel. Zowel ik als Emma hebben bevallingen kunnen doen, die wel vlot gingen. En we zijn baby's gaan opvangen na een keizersnee. 

Om deze zware week af te sluiten zijn Emma en ik de zondag gaan ontspannen van een dagje white beach. Een wit strand, water om in te "zwemmen", het zonnetje, ... meer heeft een mens toch niet nodig om helemaal tot rust te komen. Klaar om onze laatste twee weken stage in te gaan. 

Ik kan het nog steeds niet geloven, slechts twee weken en dan zit onze stage er al op. We gaan het allebei hier wel missen. Ook hopen we dat België doorkrijgt dat wij als vroedvrouwen meer kunnen dan dat we nu doen daar. Wij zijn allemaal goed opgeleide vroedvrouwen die perfect fysiologische bevallingen zelfstandig kunnen doen zonder arts. Ze kunnen dit in Nederland, Engeland, Suriname, Portugal, ... dus wij moeten dit ook kunnen in België. Maar dit is natuurlijk ook een persoonlijke mening en een discussie voor op een andere plaats en voor op een ander moment. 

Vele groetjes uit Suriname

Emma en Stephanie 

Cultuur à volonté

Deze week geen lange werkweek, want het is Holy Pagwa en Pasen! Na 2 daagjes gewerkt te hebben, hebben we kennis gemaakt met Holy Pagwa. Dit is een Hindoestaans feest waarbij iedereen met gekleurd poeder gooit. Samen met onze Nederlandse vriendinnen, Manon en Pamela, zijn we op pad gegaan naar de palmentuin gewapend met poeder. Het duurde niet lang alvorens we helemaal onderzaten (onze kleren en Stephanie's haar vertonen twee weken later nog sporen hiervan). We hebben ook nieuw eten leren kennen, maar de naam verstonden we toch net niet. Er werd ook een wedstrijd gedaan waarbij team van 16 man een toren van 7 meter moeten maken om vervolgens een pot verf over zich te gieten. Heel vermakelijk, maar wel levensgevaarlijk als je het mij vraagt. Naar de avond toe ging het feest verder op het onafhankelijkheidsplein à la Rock Werchter.

De volgende dag al vroeg uit de veren, want we hadden een weekendje Galibi gepland. Iedereen in Suriname kent dit als de schildpaddentrip. En inderdaad we hebben zeker 6 schildpadden gezien die op het strand kwamen, eieren legden, ze begroeven en weer terug de zee ingingen.

Maar daarnaast hebben we zoveel meer gedaan. We hebben een dorpswandeling gedaan met uitgebreide uitleg over de Indiaanse cultuur, een boswandeling, een tijgerbank bezocht (en er gezwommen), genoten van Indiaanse muziek van een live band en een oude gevangenis bezocht.

Om overal te geraken hebben we talrijke boottochtjes gemaakt en door het wilde water werden we altijd doorweekt. Gelukkig waren we voorzien dankzij onze ervaring in Bigipan! Na een lange rit naar huis hebben we nog een dagje rust alvorens we beginnen aan onze 5 laatdiensten.

Groetjes uit Suriname!

Emma & Stephanie