Al het einde van stageweek 3, wat gaat de tijd snel!!

Wat gaat de tijd toch zo snel als je bedenkt dat we hier al vijf weken zijn. Na een ontspannend weekend Bigi Pan zijn we begonnen aan onze nachtdiensten. Het eerste dat ons opviel was dat het een heel andere wereld was. Het was rustiger op de afdeling, je had continue begeleiding van de zusters en je hebt ook effectief tijd om je parturiënte te begeleiden. Soms was het zo rustig dat we niet wisten wat we moesten doen. Ik (Stephanie) voelde me thuis op de nachtdienst, Emma is meer een dagmens zullen we maar zeggen.

Ik moet toegeven, het is moeilijk om heel je ritme van dag naar nacht om te gooien. Ik had daarom ook gebruik van gemaakt van een hulpmiddel namelijk REDBULL. Dit hielp vooral de eerste nacht.  

Tijdens de eerste nacht heeft Emma een prematuur (32 weken) helpen ter wereld brengen, dit deed ze trouwens heel goed!! Terwijl ik en de vroedvrouw de prematuur hebben opgevangen. Ik heb nog geen neo – stage kunnen doen maar door dit heb ik toch nog een beetje ervaring bijgekregen. Onmiddellijk hebben we dan ook kennis gemaakt met de afdeling pediatrie. Zij vangen naast kinderen ook prematuren en pasgeborenen op die extra zorg nodig hebben.

De andere nachten waren rustiger, we hebben elk een 1 of 2 bevallingen erbij en hebben vooral kunnen oefenen op opnamen, onderzoeken en CTG’s. Door de rustigere nachten hebben we nu echt kennis leren maken met de zusters (vroedvrouwen) en zij met ons. Dit zorgt voor een andere en persoonlijk een aangenamere sfeer op dienst.

Onze laatste nacht was de nacht van donderdag op vrijdag dus we hadden enkel de vrijdag om uit te slapen. Dit is niet gemakkelijk om 2 redenen:

1              *   Je hebt een ander ritme (nacht – dag ipv dag – nacht)

*              *   Het is veel te warm om over de middag te slapen

Voor Emma lukt het redelijk goed om te slapen, maar ik sliep slechts 3-4uur en daarna kwam ik wakker helemaal in het zweet.

De zaterdag zijn we op dagtrip gegaan met Cynthia Mc Leod. Zij is een bekende schrijfster in Suriname van onder andere de bekende boeken: Hoe duur was suiker? De vrije negering, Maliënburg. Allemaal aangrijpende boeken die gebaseerd zijn op waargebeurde verhalen. De trip was zeer leuk, educatief en zeer interessant. Mevrouw McLeod wist dan ook alle verhalen en kon als geen ander mens vertellen. Zo zijn we naar het openlucht museum in Nieuw Amsterdam gegaan, maar we hebben ook Maliënburg gezien (een fabriek) en frederiksdorp (een oude plantage).

De zondag erna moest ik terug gaan werken en dit was toch wel pijnlijk. Want ik voelde nog altijd de vermoeidheid van de nachten in mijn lichaam. Toch heb ik geen spijt dat ik ben gegaan want ik heb geassisteerd met de opvang van de vrouw die in de lift was bevallen. En ik heb een baby opgevangen de geaspireerd en beademend moest worden. Twee zeer interessante casussen.  

Vele groetjes uit het zonnige Suriname

Emma en Stephanie 

Een bewogen weekje stage

Na een chaotische eerste week zijn we vol goede moeten begonnen aan onze tweede week stage. Met al wat kennis over de papierwinkel en de gang van zaken lukt het ons steeds beter om mee te draaien op de afdeling. Stephanie heeft ook al kennis gemaakt met de poli (waar de consultaties tussen gynaecologen en zwangeren gebeuren) en ik ben al eens naar het OK gemogen voor de opvang van een keizersnede. De rest van de week leek het net of Stephanie ingedeeld was bij de laag risico parturiënten, terwijl ik alle hoog risico parturiënten kreeg. Daardoor is Stephanie al een krak in bevallingen op haar eentje (of toch op zijn minst zonder vroedvrouw) uit te voeren, terwijl ik als geen ander mensen kan voorbereiden op keizersnede 's en hun baby's nadien kan opvangen (ook als die baby's het niet zo optimaal doen). We waren dan ook beiden blij wanneer het weekend eindelijk zijn intrede deed.

Om na een lange werkweek te ontspannen hadden we een weekendje naar Bigipan gepland. Dit is een natuurreservaat met duizenden soorten vogels. Aangezien het in Nickerie (de tweede 'hoofdstad' van Suriname) was moesten we een eindje rijden en dan nog een uur op een bootje. Op de boottrip hebben we kunnen genieten van de natuur, maar ook van de regen en de muggen. We waren doorregent en ik had het ijskoud. Voor de eerste keer in een maand had ik het zo koud en natuurlijk had ik geen regenkleren of zelfs maar warme kleren mee. Onze verblijfplaats was leuk, want het gebouw stond pal in het meer. Na een lokale maaltijd zijn we vogels gaan spotten. Wie wist dat flamingo's zwarte vleugels hadden? Tijdens het spotten bleven we droog, maar toen we 's nachts kaaimannen gingen zoeken viel de regen met bakken uit de lucht. Dus wat doe je dan? Je verpakt jezelf in vuilzakken. De sfeer zat er direct in. Door de regen was onze zoektocht succesvol en binnen de 10 minuten hadden we een kaaiman. We namen hem mee naar ons verblijf om hem eens beter te bekijken en foto's te nemen. Na een goeie nachtrust zijn we dan 's ochtends een modderbad gaan nemen. Door de regen was de modderbank ondergelopen, maar dat hield ons niet tegen om lustig modder op ons zelf te smeren. Ik deed enthousiast mee, maar later bleek ik hieraan allergisch te zijn en had ik gigantisch veel uitslag. Oh wel, ook dat overleef je. Voor we vertrokken hebben we dan ook nog vissen uit het net gaan halen. Een leuke bezigheid voor enkelen, voor de dierenvrienden iets minder. Eenmaal terug in ons verblijf mochten deze die wilde ze ook 'klaarmaken'. Ik heb één vis klaargemaakt, maar vredelievend was het niet dus hield ik het snel voor bekeken. Na een lekkere maaltijd (jammer genoeg niet onze zelf gevangen vissen) keerden we terug naar huis, maar niet voor we eens langs de zeedijk van Nickerie gereden zijn. Je voelt je direct terug in België.

We zijn dan ook nog langsgegaan naar het huis van onze reisgenoten en kregen een indruk van hoe het is om in een studentenhuis te leven om vervolgens thuis diep in slaap te vallen. Gelukkig konden we uitslapen, want we moeten pas maandag nacht weer gaan werken. Dus nu nog even gaan slapen en dan weer een lange werkweek tegemoet!

Groetjes,

Emma & Stephanie

De eerste week stage

De eerste week stage.

Na 5 werkdagen te moeten wachten op de MRSA - resultaten, die gelukkig negatief waren, mochten we dinsdag beginnen met onze eerste stagedag. We waren beiden heel zenuwachtig maar ook heel enthousiast. Eindelijk mochten we doen voor wat we kwamen.


Onze eerste dag begon zeer druk en chaotisch. Het was namelijk zeer druk op de afdeling waardoor de vroedvrouwen op de dienst geen tijd hadden om ons rond te leiden en informatie te geven. Gelukkig was er een verpleegkundige die ons wat rondgeleid heeft. Op de afdeling verloskwartier werken een heleboel verschillende mensen, namelijk vroedvrouwen ( en vroedman), verpleegkundigen die materiaal rondbrengen, vpl die op de babykamer staan. Je hebt dan ook nog verpleegkundigen die continue CTG's aanleggen bij vrouwen, je hebt secretaressen en artsen enzo. En uiteindelijk heb je dan ook nog studenten. Er zijn, met ons erbij, 4 Belgische studenten verloskunde en 4 lokale studenten verpleegkunde. Dus we staan met veel mensen op de dienst. Door de drukte werden we de eerste dag wat aan onze lot overgelaten. Gelukkig hielpen de studenten ons met de gewoonten, de taken, wat we moesten doen en soms als tolk. Door de drukte hebben we wel geluk gehad dat we bevallingen konden meemaken. Ondanks het feit dat men hier niet zoveel materiaal heeft als bij ons, doen ze wel alles om het zo hygiënisch mogelijk te maken. We waren beiden blij als we de eerste dag thuis waren om over alles eens te kunnen reflecteren.

De tweede dag had ik (Stephanie) geluk. Ik mocht mijn eerste zelfstandige bevalling doen. Hier is het zo dat de vroedvrouw bijna alles doet, een gynaecoloog komt zelden aan te pas.1 minuut persen en het kindje was geboren. Ik had zelfs amper de tijd om mijn handschoenen aan te trekken. Gelukkig had ik een goede vroedvrouw die mij begeleidde en stap voor stap zij wat ik moest doen. Want niet alles is hetzelfde als bij ons. Zo waren wij beide geschrokken dat je de moeder niet mag feliciteren als de baby geboren is. Pas als de placenta geboren was, dan mag er gefeliciteerd worden. Ook mag je niet een moeder feliciteren voordat de vroedvrouw die de bevalling heeft uitgevoerd haar heeft gefeliciteerd. Een epidurale word hier zelden gebruikt terwijl een oxypomp hier wel zeer frequent wordt gebruikt. Een oxypomp is een infuus waarin synthocinon zit, en dit zorgt ervoor dat de weeën opgewerkt of versterkt word. De combinatie infuus en geen epidurale wordt zelden gezien in België terwijl het hier bijna standaard is. Ook is er hier een heleboel papierwerk. En we spreken niet over 2 of 3 bladeren maar echt over een heleboel. Hier moet je bijna alles driedubbel schrijven en herschrijven.

De derde dag was het rustiger. Ja ook Suriname kent rustigere dagen. Deze rustigere dagen worden dan ingevuld door heel veel CTG's. Maar door deze rustigere dag hebben we wel meer tijd gekregen om te bepaalde zaken te leren zoals een opname, papierwerk, ... .

De vrijdag en de ook de laatste dag van de week was het een rustige maar ook een pittige dag . Of toch voor mij. Ik heb voor de eerste keer een opname moeten doen bij een vrouw met gebroken vliezen. Hier als student krijg je heel veel verantwoordelijkheid en moet je zeer zelfstandig werken. Wat wel moeilijk is aangezien je in België bij bijna alles begeleiding krijgt. Door zo zelfstandig te werken leer ook meer nadenken over je werk en waarom je het doet. Maar het is toch wel griezelig om zoveel verantwoordelijkheid te hebben. Voorbeelden van zelfstandigheid zijn;  wanneer verhoog ik de oxypomp, zijn de foetale harttonen en is het ctg goed. Krijgt de vrouw niet teveel contracties. Wanneer moet ik eens inwendig gaan onderzoeken om te kijken hoeveel ontsluiting enzo de vrouw heeft. Dit zijn ook zaken dat je alleen moet doen. Dus je moet zeker zijn dat het correct is. Pas nadat je het uitgevoerd hebt, mag je het gaan melden aan de vroedvrouw. Ik vond het moeilijk om  een inwendig onderzoek te doen. Omdat ik zo gewoon was om maar een inwendig onderzoek te doen als de vrouw een epidurale heeft maar hier heeft niemand een epidurale dus moet je het wel doen. En je bent alleen, wat het extra moeilijk maakt. Gelukkig verliep de arbeid vlot en mocht ik de bevalling alleen doen. De vroedvrouw heeft enkel geholpen met de schoudertjes omdat ik nog niet hard genoeg durf te trekken, maar de rest heb ik alleen gedaan, zelfs de placenta. Het is zo'n kick en rush. Nu weet ik dat ik ben geboren om vroedvrouw te zijn. Hetgene waar ik ook heel verbaasd over ben, is dat er zelden een 'knipje' wordt toegepast. Dus dames in België, het kan zeker bevallen zonder knip! Na de bevalling kreeg ik te horen van de vrouw, dat ze zeer blij was mij. En dat ik haar goed begeleid had. Wanneer ik dit hoorde, kreeg ik kippenvel en voelde ik mij dolgelukkig. Op zo momenten weet je dat je belangrijk werk doet!

Ik kan niet spreken in Emma's naam over hoe ze deze week beleefd heeft. Want op het moment dat ik dit aan het typen ben is Emma nog altijd aan het werk. Ze werkt veel overuren omdat ze haar parturiënte niet alleen wilt laten. Maar ze zal het allemaal wel vertellen in haar eigen blog berichtje.

Vele groetjes uit Paramaribo
Stephanie