zondag 15 mei 2016

Vakantie

Deze week nam ik mijn intrede in mijn nieuwe verblijfplaats, een studio dit keer. Dit was een hele verandering met het appartement dat ik en Stephanie deelden. Een stuk kleiner natuurlijk, maar ook minder huisdieren :) Het was wel even aanpassen en opnieuw opzoek gaan wat er in de omgeving was. Gelukkig was alles wat ik nodig had binnen een straal van 2 km.

In het weekend ben ik naar Apiapaati geweest. Dit is een klein dorp diep in het binnenland. We moesten 4 uur rijden tot Adjoni, waar de weg ophoud. Van daar uit moesten we nog 4 uur varen. Ideaal om wat kleur te krijgen. Gelukkig hadden we slechts af en toe regen, want anders was het een stuk minder leuk geweest. Ik was voor het eerst op trip met een groep Belgische meiden en samen met hen sliep ik in een typische Surinaamse hut met bedden en klamboe. We hebben dan ter verkenning een rondje rond het eiland gezwommen. Hoewel we niet veel moeite moesten doen aangezien er genoeg stroming was. De volgende dag hebben we door het tropisch REGENwoud gelopen. Heel mooi en leerrijk, want een lokale gids gaf ons informatie over de natuurlijke medicijnen die te vinden zijn in het bos. We waren echter doorweekt, want het regende heel de wandeling. Gelukkig stopte dit eenmaal we de ananasberg moesten beklimmen. De berg is vernoemd naar de ene ananas aan de voet van die berg. Het was een steile beklimming op gladde stenen en de top bereiken ging voor sommigen niet zonder slag of stoot, maar het uitzicht was grandioos! We hebben op de terugweg ook cassave geoogst. Dit is iets dat het best te vergelijken is met een aardappel. Er bestaat bittere en zoete cassave en wij hebben zoete cassave geoogst aangezien bittere eerst moet uitgekookt worden om het giftige blauwzuur eruit te krijgen. Na de wandeling hebben we dan een verfrissende duik genomen in de stroomversnelling. Daar hebben we een maaltijd gekregen van rijst en piranha soep. De volgende dag hebben we dan dorpen bezocht en kregen we ook een rondleiding op de medische zendpost van Djumu. Daarna hebben we met een band achter een boot gevaren en ons door wild water gewaad. Eenmaal terug op het eiland hebben we ook op de schommel gegaan en ons zo in het water laten vallen. Daarna volgde nog een gezellige avond om de volgende dag weer een lange terugreis tegemoet te gaan.

De volgende dagen stonden in het licht van een kleurtje opdoen bij het zwembad. Daar heb ik een aantal leuke mensen leren kennen en zaterdag ben ik met Cynthia McLeod naar Jodensavanne geweest. Eigenlijk veel kleiner dan verwacht. Daar was ik wat teleurgesteld in, maar het werd toch een toffe middag met veel nieuwe mensen. En toen was het tijd voor de laatste trip: Gunsi. Opnieuw een toffe bende en ook een leuke gids. Het was nu ook veel mooier weer dan de laatste dagen en de gids nam ons mee naar rotsen te midden van wild water. Daar hebben we kunnen zwemmen en zonnen. Heel ontspannend en daarna hebben we naar het eiland terug gezwommen. Ook hier was er nog genoeg stroming waardoor zwemmen een groot woord is. Alle jongeren zouden in hangmatten slapen. Mijn allereerste keer! Maar toen ik 's avonds naar mijn hangmat ging kijken zaten er overal beesten op. En geen kleintjes, hoor! Ik was zo dom om ze proberen weg te jagen en werd natuurlijk gestoken door een vliegende mier van 4 cm. Goede raad: niet te dicht erbij in de buurt komen, want ik heb nog 6u brandende pijn gehad. Op die manier heb ik veel geleerd over de natuurlijke geneeswijzen die ze hier hebben, want ze hebben van alles aan die plek gesmeerd. Ik moet wel zeggen dat een paracetamol nog altijd het beste werkt. We zijn dan nog kaaimannen gaan spotten en hebben twee mooie gespot en ook nog een leguaan. We zijn dan nog een tijdje opgebleven tot na het uitgaan van de lichten, want in het binnenland gaan de lichten rond middernacht uit. Er is namelijk enkel elektriciteit van 19u tot 24u. Tegen de tijd dat we naar ons bed gingen, waren de beesten gelukkig weg. Ik moet zeggen; zo'n hangmat ligt niet slecht. Wel wat koud gehad, maar de tweede nacht was ik dan wel voorzien. De volgende dag hebben we dan een vermoeiende wandeling naar een kreek gedaan, waar we gezwommen hebben. Tijdens de wandeling kregen we uitleg omtrent de natuurlijke geneeswijzen die in het bos te vinden waren. We hebben daarna een wandeling door het dorp gemaakt met bijhorende uitleg en vervolgens gingen we gaan zwemmen. Jammer genoeg begon het toen keihard te regenen en werd het fris. Na een warme douche hebben we het die avond dan gezellig gemaakt en na middernacht begon iedereen gelukkige verjaardag te zingen voor mij, want 4 mei was mijn verjaardag. Veel heb ik niet kunnen doen op mijn verjaardag, want het was tijd voor de terugreis naar Paramaribo. Ik ben wel nog uit eten geweest naar het Vat en vervolgens was het tijd om mijn valiezen te pakken en te vertrekken. Het inpakken verliep trouwens niet zo vlot. Ik had te veel over en heb dan ook veel moeten achterlaten. Terwijl ik nog 2kg bij ouders van een vriendin kon steken en zelf 2kg kleren (3 stagepakken boven elkaar) aanhad. De mensen op de luchthaven keken nogal raar en ik werd uitvoerig betast :). Maar ik ben goed en wel thuis geraakt na een lange vlucht en rit. Nu opnieuw aanpassen aan het Belgisch ritme van leven.

Laatste groetjes,
Emma




donderdag 21 april 2016

De laatste loodjes


Als afscheidscadeau kregen we de laatste twee weken vroegdiensten, wat toch pijnlijk was na 3 weken te kunnen uitslapen dankzij nacht- en laatdiensten. Maar we moesten nog bevallingen halen, dus gingen we de drukke ochtendshiften met enthousiasme tegemoet. De eerste week was zeer vruchtbaar voor Stephanie, maar voor mij waren het vooral opnames en CTG’s geblazen. Niet dat ik het leuk vond, het was zelfs zeer leerrijk, maar na een week begin je toch te verlangen naar een bevalling. Die heb ik dan ook gekregen, de vrijdag avond net na mijn dienst. Geduld is een mooie zaak! Deze week heb ik ook kennis mogen maken met de prenatale poli en ik had het geluk om dit met de stagementor te doen. Zij liet mij na één gesprek alles zelf doen! Natuurlijk met hulp waar nodig. Het was zij die me in het begin van de week geleerd had om een stuitligging te voelen en tijdens onze tijd op de poli zei ik 3 keer tegen haar dat ik een stuitligging voelde. De eerste keer was het niet waar en ze vond het grappig dat ik per se een stuitligging wou vinden. Maar toen ze de volgende 2 keer navoelde en het effectief een stuitligging was, zei ze als grap dat het mijn schuld was dat alle baby’s zich draaiden J.
In het weekend hebben Stephanie en ik Fort Zeelandia bezocht. Rondleidingen in Suriname zijn meestal niet zo uitgebreid (naar onze ervaring), maar deze was echt heel goed en duurde nog lang ook. Het was zeer interessant en zeker een aanrader.
In onze allerlaatste week haalde Stephanie haar 30e bevalling! Nu zitten we beiden over de 30 bevallingen, dus kunnen we afstuderen. Ik probeerde nog om aan de 40 te raken, maar tevergeefs. 37 is ook een mooi getal. Ik heb de stage mogen afsluiten met 2 speciale casussen. De voorlaatste dag kreeg ik een stortbevalling met een fluxus van 2600cc bloedverlies. Veel uit geleerd, maar ook veel gevloekt om de bloeding te doen stoppen. En op de laatste dag heb ik in het laatste halfuur van mijn shift nog een stortbevalling gekregen, maar ditmaal van een stuit. Het was vooral hallucinant dat iedereen van zowel de ochtend als de avond dienst kwam kijken om de bevalling te zien. Op die mooie noot hebben Stephanie en ik onze allerlaatste stage afgesloten.
In Stephanie's laatste weekend in Suriname zijn we met een hele groep coassistenten op stap gegaan. We zagen het geliefde white beach terug en daarna zijn we naar het guesthouse little Paradise geweest, waar we de eerste gasten waren in de nieuwe kamers! Het was er heel gezellig en relaxed. Stephanie heeft toen in een hangmat geslapen en dat bleek behoorlijk comfortabel. Na een uitgebreid ontbijt zijn we dan gaan ziplinen. De eerste groep deed dit in de regen en was zeiknat. Stephanie en ik zaten in de tweede groep en zijn het grootste deel droog gebleven. Het was een zeer mooi parcour, zeker over het water. Daarna brachten we nog een bezoekje aan Domberg om vervolgens terug naar huis te keren.
Maandag brachten we nog een afscheidsbezoek aan het Diakonessenhuis, want Stephanie vertrok naar huis en ik verhuisde naar het centrum.
Vele groetjes,
Emma en Stephanie


woensdag 6 april 2016

een zware emotionele week


Een zware emotionele week

Na een leuke week met holi phagwa en galibi gingen we met volle moed voor een nieuwe stageweek met late diensten. Alleen was deze week toch zwaarder dan verwacht, zeker voor mij (Stephanie).
Er waren twee vreselijke casussen deze week, namelijk twee doodgeboorten. Waarvan 1 kindje na een zwangerschapsduur van 29 weken ter wereld kwam en de andere na 40 weken en 2 dagen. Jammer genoeg was de baby van 29 weken al enige tijd overleden en dit kon je goed zien. Celien, Emma en Dina hebben deze bevalling uitgevoerd en wanneer ik Celien buiten zag komen met een nierbekken zag ik onmiddellijk aan haar dat ze het zeer moeilijk had. Pas wanneer ik het kind zag begreep ik het, VERSCHRIKKELIJK. Maar we hebben goed samengewerkt als team en geprobeerd om de last ook samen te dragen. 

Maar voor mij(Stephanie) was dit niet de ergste casus. Ik had op mijn late shift een vrouw binnengekregen die dacht dat ze in arbeid was. Ze had al contracties maar nog geen ontsluiting. Dit vonden we allemaal raar. Dus hebben we haar opgenomen en naar de afdeling gebracht. Ik voelde zelf het kindje schoppen tegen mijn hand (dit blijft zalig om te voelen). De dag erna kwam ik op de afdeling en kwam ik spijtig genoeg te horen dat de baby van deze mevrouw overleden is. Nog steeds snap ik het niet. Het ene moment was het kind in leven en de ctg's (monitor) waren goed, zelfs in de ochtend en tegen de middag was het kind overleden. De mama was 40 weken 2 dagen zwanger. Men heeft ondertussen nog altijd geen antwoord gevonden waarom het kind is overleden. Het enige wat we weten was dat haar glucose spiegel hard wisselende en dat er stoornissen waren in het bloed  maar meer niet. Twee dagen later is deze vrouw in arbeid gegaan voor de geboorte van haar dood kind (zonder epidurale). Wanneer ik toekwam op de dienst was de vrouw al meer dan een uur aan het persen maar het kind wilde maar  niet geboren worden. Het kindje (een jongen) zat met zijn hoofdje in een verkeerde positie. Waardoor we met man en macht hebben moeten trekken aan dit kind. Dit bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben wel super trots op deze vrouw. Zij heeft amper een kik gegeven doorheen dit hele proces. Pas wanneer haar zoon op haar buik lag, begon ze te wenen. Op dit moment hadden ik en Celien, we hadden beide een band met haar, het heel moeilijk. We namen elkaars rug vast en keken naar elkaar. Daarna hebben we de baby in een iets natuurlijkere manier op haar buik gelegd. Dit was het enige wat ik kon doen voor deze vrouw. Zoals ik eerder zei ben ik heel trots op haar, ze is een heel sterke vrouw, zowel mentaal, emotioneel als lichamelijk. Want zelfs bij het manueel verwijderen van de placenta gaf de vrouw geen kik. Niet alleen ik en Celien hadden het moeilijk maar ook alle vroedvrouwen en artsen die bij deze bevalling aanwezig waren, hadden het moeilijk. Sommigen lieten zelfs tranen wanneer ze apart waren. Het was echt een horror bevalling. Niemand verdient dit en zeker deze vrouw niet. 

Maar gelukkig was niet alles zo moeilijk. De rest van de week verliep soepel. Zowel ik als Emma hebben bevallingen kunnen doen, die wel vlot gingen. En we zijn baby's gaan opvangen na een keizersnee. 

Om deze zware week af te sluiten zijn Emma en ik de zondag gaan ontspannen van een dagje white beach. Een wit strand, water om in te "zwemmen", het zonnetje, ... meer heeft een mens toch niet nodig om helemaal tot rust te komen. Klaar om onze laatste twee weken stage in te gaan. 

Ik kan het nog steeds niet geloven, slechts twee weken en dan zit onze stage er al op. We gaan het allebei hier wel missen. Ook hopen we dat België doorkrijgt dat wij als vroedvrouwen meer kunnen dan dat we nu doen daar. Wij zijn allemaal goed opgeleide vroedvrouwen die perfect fysiologische bevallingen zelfstandig kunnen doen zonder arts. Ze kunnen dit in Nederland, Engeland, Suriname, Portugal, ... dus wij moeten dit ook kunnen in België. Maar dit is natuurlijk ook een persoonlijke mening en een discussie voor op een andere plaats en voor op een ander moment. 

Vele groetjes uit Suriname
Emma en Stephanie 

zaterdag 2 april 2016

Cultuur à volonté

Deze week geen lange werkweek, want het is Holy Pagwa en Pasen! Na 2 daagjes gewerkt te hebben, hebben we kennis gemaakt met Holy Pagwa. Dit is een Hindoestaans feest waarbij iedereen met gekleurd poeder gooit. Samen met onze Nederlandse vriendinnen, Manon en Pamela, zijn we op pad gegaan naar de palmentuin gewapend met poeder. Het duurde niet lang alvorens we helemaal onderzaten (onze kleren en Stephanie's haar vertonen twee weken later nog sporen hiervan). We hebben ook nieuw eten leren kennen, maar de naam verstonden we toch net niet. Er werd ook een wedstrijd gedaan waarbij team van 16 man een toren van 7 meter moeten maken om vervolgens een pot verf over zich te gieten. Heel vermakelijk, maar wel levensgevaarlijk als je het mij vraagt. Naar de avond toe ging het feest verder op het onafhankelijkheidsplein à la Rock Werchter.


De volgende dag al vroeg uit de veren, want we hadden een weekendje Galibi gepland. Iedereen in Suriname kent dit als de schildpaddentrip. En inderdaad we hebben zeker 6 schildpadden gezien die op het strand kwamen, eieren legden, ze begroeven en weer terug de zee ingingen.



Maar daarnaast hebben we zoveel meer gedaan. We hebben een dorpswandeling gedaan met uitgebreide uitleg over de Indiaanse cultuur, een boswandeling, een tijgerbank bezocht (en er gezwommen), genoten van Indiaanse muziek van een live band en een oude gevangenis bezocht.


Om overal te geraken hebben we talrijke boottochtjes gemaakt en door het wilde water werden we altijd doorweekt. Gelukkig waren we voorzien dankzij onze ervaring in Bigipan! Na een lange rit naar huis hebben we nog een dagje rust alvorens we beginnen aan onze 5 laatdiensten.

Groetjes uit Suriname!

Emma & Stephanie

dinsdag 22 maart 2016

Al het einde van stageweek 3, wat gaat de tijd snel!!

Wat gaat de tijd toch zo snel als je bedenkt dat we hier al vijf weken zijn. Na een ontspannend weekend Bigi Pan zijn we begonnen aan onze nachtdiensten. Het eerste dat ons opviel was dat het een heel andere wereld was. Het was rustiger op de afdeling, je had continue begeleiding van de zusters en je hebt ook effectief tijd om je parturiënte te begeleiden. Soms was het zo rustig dat we niet wisten wat we moesten doen. Ik (Stephanie) voelde me thuis op de nachtdienst, Emma is meer een dagmens zullen we maar zeggen.

Ik moet toegeven, het is moeilijk om heel je ritme van dag naar nacht om te gooien. Ik had daarom ook gebruik van gemaakt van een hulpmiddel namelijk REDBULL. Dit hielp vooral de eerste nacht.  
Tijdens de eerste nacht heeft Emma een prematuur (32 weken) helpen ter wereld brengen, dit deed ze trouwens heel goed!! Terwijl ik en de vroedvrouw de prematuur hebben opgevangen. Ik heb nog geen neo – stage kunnen doen maar door dit heb ik toch nog een beetje ervaring bijgekregen. Onmiddellijk hebben we dan ook kennis gemaakt met de afdeling pediatrie. Zij vangen naast kinderen ook prematuren en pasgeborenen op die extra zorg nodig hebben.

De andere nachten waren rustiger, we hebben elk een 1 of 2 bevallingen erbij en hebben vooral kunnen oefenen op opnamen, onderzoeken en CTG’s. Door de rustigere nachten hebben we nu echt kennis leren maken met de zusters (vroedvrouwen) en zij met ons. Dit zorgt voor een andere en persoonlijk een aangenamere sfeer op dienst.

Onze laatste nacht was de nacht van donderdag op vrijdag dus we hadden enkel de vrijdag om uit te slapen. Dit is niet gemakkelijk om 2 redenen:
1              *   Je hebt een ander ritme (nacht – dag ipv dag – nacht)
*              *   Het is veel te warm om over de middag te slapen
Voor Emma lukt het redelijk goed om te slapen, maar ik sliep slechts 3-4uur en daarna kwam ik wakker helemaal in het zweet.

De zaterdag zijn we op dagtrip gegaan met Cynthia Mc Leod. Zij is een bekende schrijfster in Suriname van onder andere de bekende boeken: Hoe duur was suiker? De vrije negering, Maliënburg. Allemaal aangrijpende boeken die gebaseerd zijn op waargebeurde verhalen. De trip was zeer leuk, educatief en zeer interessant. Mevrouw McLeod wist dan ook alle verhalen en kon als geen ander mens vertellen. Zo zijn we naar het openlucht museum in Nieuw Amsterdam gegaan, maar we hebben ook Maliënburg gezien (een fabriek) en frederiksdorp (een oude plantage).


De zondag erna moest ik terug gaan werken en dit was toch wel pijnlijk. Want ik voelde nog altijd de vermoeidheid van de nachten in mijn lichaam. Toch heb ik geen spijt dat ik ben gegaan want ik heb geassisteerd met de opvang van de vrouw die in de lift was bevallen. En ik heb een baby opgevangen de geaspireerd en beademend moest worden. Twee zeer interessante casussen.  

Vele groetjes uit het zonnige Suriname

Emma en Stephanie 

maandag 14 maart 2016

Een bewogen weekje stage

Na een chaotische eerste week zijn we vol goede moeten begonnen aan onze tweede week stage. Met al wat kennis over de papierwinkel en de gang van zaken lukt het ons steeds beter om mee te draaien op de afdeling. Stephanie heeft ook al kennis gemaakt met de poli (waar de consultaties tussen gynaecologen en zwangeren gebeuren) en ik ben al eens naar het OK gemogen voor de opvang van een keizersnede. De rest van de week leek het net of Stephanie ingedeeld was bij de laag risico parturiënten, terwijl ik alle hoog risico parturiënten kreeg. Daardoor is Stephanie al een krak in bevallingen op haar eentje (of toch op zijn minst zonder vroedvrouw) uit te voeren, terwijl ik als geen ander mensen kan voorbereiden op keizersnede 's en hun baby's nadien kan opvangen (ook als die baby's het niet zo optimaal doen). We waren dan ook beiden blij wanneer het weekend eindelijk zijn intrede deed.

Om na een lange werkweek te ontspannen hadden we een weekendje naar Bigipan gepland. Dit is een natuurreservaat met duizenden soorten vogels. Aangezien het in Nickerie (de tweede 'hoofdstad' van Suriname) was moesten we een eindje rijden en dan nog een uur op een bootje. Op de boottrip hebben we kunnen genieten van de natuur, maar ook van de regen en de muggen. We waren doorregent en ik had het ijskoud. Voor de eerste keer in een maand had ik het zo koud en natuurlijk had ik geen regenkleren of zelfs maar warme kleren mee. Onze verblijfplaats was leuk, want het gebouw stond pal in het meer. Na een lokale maaltijd zijn we vogels gaan spotten. Wie wist dat flamingo's zwarte vleugels hadden? Tijdens het spotten bleven we droog, maar toen we 's nachts kaaimannen gingen zoeken viel de regen met bakken uit de lucht. Dus wat doe je dan? Je verpakt jezelf in vuilzakken. De sfeer zat er direct in. Door de regen was onze zoektocht succesvol en binnen de 10 minuten hadden we een kaaiman. We namen hem mee naar ons verblijf om hem eens beter te bekijken en foto's te nemen. Na een goeie nachtrust zijn we dan 's ochtends een modderbad gaan nemen. Door de regen was de modderbank ondergelopen, maar dat hield ons niet tegen om lustig modder op ons zelf te smeren. Ik deed enthousiast mee, maar later bleek ik hieraan allergisch te zijn en had ik gigantisch veel uitslag. Oh wel, ook dat overleef je. Voor we vertrokken hebben we dan ook nog vissen uit het net gaan halen. Een leuke bezigheid voor enkelen, voor de dierenvrienden iets minder. Eenmaal terug in ons verblijf mochten deze die wilde ze ook 'klaarmaken'. Ik heb één vis klaargemaakt, maar vredelievend was het niet dus hield ik het snel voor bekeken. Na een lekkere maaltijd (jammer genoeg niet onze zelf gevangen vissen) keerden we terug naar huis, maar niet voor we eens langs de zeedijk van Nickerie gereden zijn. Je voelt je direct terug in België.

We zijn dan ook nog langsgegaan naar het huis van onze reisgenoten en kregen een indruk van hoe het is om in een studentenhuis te leven om vervolgens thuis diep in slaap te vallen. Gelukkig konden we uitslapen, want we moeten pas maandag nacht weer gaan werken. Dus nu nog even gaan slapen en dan weer een lange werkweek tegemoet!

Groetjes,
Emma & Stephanie

vrijdag 4 maart 2016

De eerste week stage

De eerste week stage.

Na 5 werkdagen te moeten wachten op de MRSA - resultaten, die gelukkig negatief waren, mochten we dinsdag beginnen met onze eerste stagedag. We waren beiden heel zenuwachtig maar ook heel enthousiast. Eindelijk mochten we doen voor wat we kwamen.


Onze eerste dag begon zeer druk en chaotisch. Het was namelijk zeer druk op de afdeling waardoor de vroedvrouwen op de dienst geen tijd hadden om ons rond te leiden en informatie te geven. Gelukkig was er een verpleegkundige die ons wat rondgeleid heeft. Op de afdeling verloskwartier werken een heleboel verschillende mensen, namelijk vroedvrouwen ( en vroedman), verpleegkundigen die materiaal rondbrengen, vpl die op de babykamer staan. Je hebt dan ook nog verpleegkundigen die continue CTG's aanleggen bij vrouwen, je hebt secretaressen en artsen enzo. En uiteindelijk heb je dan ook nog studenten. Er zijn, met ons erbij, 4 Belgische studenten verloskunde en 4 lokale studenten verpleegkunde. Dus we staan met veel mensen op de dienst. Door de drukte werden we de eerste dag wat aan onze lot overgelaten. Gelukkig hielpen de studenten ons met de gewoonten, de taken, wat we moesten doen en soms als tolk. Door de drukte hebben we wel geluk gehad dat we bevallingen konden meemaken. Ondanks het feit dat men hier niet zoveel materiaal heeft als bij ons, doen ze wel alles om het zo hygiënisch mogelijk te maken. We waren beiden blij als we de eerste dag thuis waren om over alles eens te kunnen reflecteren.

De tweede dag had ik (Stephanie) geluk. Ik mocht mijn eerste zelfstandige bevalling doen. Hier is het zo dat de vroedvrouw bijna alles doet, een gynaecoloog komt zelden aan te pas.1 minuut persen en het kindje was geboren. Ik had zelfs amper de tijd om mijn handschoenen aan te trekken. Gelukkig had ik een goede vroedvrouw die mij begeleidde en stap voor stap zij wat ik moest doen. Want niet alles is hetzelfde als bij ons. Zo waren wij beide geschrokken dat je de moeder niet mag feliciteren als de baby geboren is. Pas als de placenta geboren was, dan mag er gefeliciteerd worden. Ook mag je niet een moeder feliciteren voordat de vroedvrouw die de bevalling heeft uitgevoerd haar heeft gefeliciteerd. Een epidurale word hier zelden gebruikt terwijl een oxypomp hier wel zeer frequent wordt gebruikt. Een oxypomp is een infuus waarin synthocinon zit, en dit zorgt ervoor dat de weeën opgewerkt of versterkt word. De combinatie infuus en geen epidurale wordt zelden gezien in België terwijl het hier bijna standaard is. Ook is er hier een heleboel papierwerk. En we spreken niet over 2 of 3 bladeren maar echt over een heleboel. Hier moet je bijna alles driedubbel schrijven en herschrijven.

De derde dag was het rustiger. Ja ook Suriname kent rustigere dagen. Deze rustigere dagen worden dan ingevuld door heel veel CTG's. Maar door deze rustigere dag hebben we wel meer tijd gekregen om te bepaalde zaken te leren zoals een opname, papierwerk, ... .

De vrijdag en de ook de laatste dag van de week was het een rustige maar ook een pittige dag . Of toch voor mij. Ik heb voor de eerste keer een opname moeten doen bij een vrouw met gebroken vliezen. Hier als student krijg je heel veel verantwoordelijkheid en moet je zeer zelfstandig werken. Wat wel moeilijk is aangezien je in België bij bijna alles begeleiding krijgt. Door zo zelfstandig te werken leer ook meer nadenken over je werk en waarom je het doet. Maar het is toch wel griezelig om zoveel verantwoordelijkheid te hebben. Voorbeelden van zelfstandigheid zijn;  wanneer verhoog ik de oxypomp, zijn de foetale harttonen en is het ctg goed. Krijgt de vrouw niet teveel contracties. Wanneer moet ik eens inwendig gaan onderzoeken om te kijken hoeveel ontsluiting enzo de vrouw heeft. Dit zijn ook zaken dat je alleen moet doen. Dus je moet zeker zijn dat het correct is. Pas nadat je het uitgevoerd hebt, mag je het gaan melden aan de vroedvrouw. Ik vond het moeilijk om  een inwendig onderzoek te doen. Omdat ik zo gewoon was om maar een inwendig onderzoek te doen als de vrouw een epidurale heeft maar hier heeft niemand een epidurale dus moet je het wel doen. En je bent alleen, wat het extra moeilijk maakt. Gelukkig verliep de arbeid vlot en mocht ik de bevalling alleen doen. De vroedvrouw heeft enkel geholpen met de schoudertjes omdat ik nog niet hard genoeg durf te trekken, maar de rest heb ik alleen gedaan, zelfs de placenta. Het is zo'n kick en rush. Nu weet ik dat ik ben geboren om vroedvrouw te zijn. Hetgene waar ik ook heel verbaasd over ben, is dat er zelden een 'knipje' wordt toegepast. Dus dames in België, het kan zeker bevallen zonder knip! Na de bevalling kreeg ik te horen van de vrouw, dat ze zeer blij was mij. En dat ik haar goed begeleid had. Wanneer ik dit hoorde, kreeg ik kippenvel en voelde ik mij dolgelukkig. Op zo momenten weet je dat je belangrijk werk doet!

Ik kan niet spreken in Emma's naam over hoe ze deze week beleefd heeft. Want op het moment dat ik dit aan het typen ben is Emma nog altijd aan het werk. Ze werkt veel overuren omdat ze haar parturiënte niet alleen wilt laten. Maar ze zal het allemaal wel vertellen in haar eigen blog berichtje.

Vele groetjes uit Paramaribo
Stephanie