Donderdag hadden we een vrije dag, want het was de nationale feestdag van Suriname. Onze stagebegeleidster van het Diakonessenhuis had ons gezegd dat er niet zoveel te doen zou zijn in de stad aangezien de staatskas niet veel reserve heeft. Ze zei dat we misschien hier en daar wat activiteiten zouden vinden, dus zijn we met goede moed samen met onze Nederlandse vriendin, Manon, de stad ingegaan. Het was een hele ervaring in die mate dat de stad zo goed als verlaten was. Zeker op sommige plaatsen was het net een spookstad. Activiteiten voor de feestdag hebben we jammer genoeg niet gevonden. We waren van plan om eens typisch 'Surinaams' te gaan eten, maar ook deze zaak was gesloten. Gelukkig was er nog een Chinees restaurant open en aangezien Suriname een mengelmoes aan culturen is, was dat ook typische Surinaams. Onze eerste Surinaamse maaltijd is ons allesinds bevallen. Jammer genoeg hadden we op vrijdag door de feestdag nog altijd geen resultaat van onze MRSA test gekregen.
Zaterdag ondernamen we een nieuwe poging om de stad te verkennen terwijl de winkels wel open waren dit keer. Toch hebben we ons moeten haasten, want de winkels sluiten de zaterdag om 14u. We hebben onder andere Ready Tax bezocht. Dat is een van de enige grote souvenir winkels in Paramaribo. Dan zijn we naar Zus & Zo geweest. Dat is een restaurant/fietsenverhuur/souvenierwinkel dat heel bekend is onder toeristen. Daar maakte ik (Emma) kennis met een broodje pomtayer. Ik weet nog altijd niet precies wat het is, maar de ober zei dat het iets weghad van aardappelen. Het was zeker niet slecht.
Zondag zijn we naar Brownsberg geweest. Dat is een heel bekende trip onder stagiaires in Suriname omwille van de prachtige natuur. Ze vertrokken om 8u30 uit het centrum van Paramaribo, samen met Manon en nog een Nederlandse meid, Roxanne. Het was een kleine 3u rijden en ik had me al voorbereid op een lange saaie tocht, maar dat was het zeker niet. We hadden een leuke gids en we waren nog geen 5 minuten vertrokken of we kregen al uitleg over Paramaribo zelf. We kregen er als het ware een citytrip bovenop. Zeer leerzaam. Ook toen we eenmaal uit de stad waren bleef de gids ons informeren over de bedrijven onderweg en de geschiedenis erachter, over de grondstoffen, de plaatselijke dorpjes, enz. Hij ging zelf speciaal voor ons over de grootste brug van Suriname om vervolgen weer te moeten omkeren. Halverwege kregen we ook bakabana of zoals het woord het al een beetje zegt: gebakken bananen. Het idee leek me niet zeer aantrekkelijk, maar het was eigenlijk nog lekker. De banaan was platgedrukt en omhult in een laagje dat qua beschrijving het best in de buurt komt van paneermeel. Daarover moest je dan pindasaus doen, die helemaal niet naar pindakaaspasta smaakt. Je proeft er wel nog pinda's in en het is ook een stuk pinkanter dan gewone pinda's. Een hele ervaring dus. Het laatste stukje weg was echt een 'oerwoudweg'. Hij zat vol met diepe gaten en plassen zodat we over die 13 km een uur gereden hebben. Eenmaal aangekomen kregen we de kans om van het uitzicht te genieten, maar met ons geluk was het natuurlijk mistig. Gelukkig trok het meeste na een tijdje op zodat we het meer konden zien waarover onze gids sprak. Na een Surinaamse lunch was het dan tijd om naar de watervallen te gaan. De Irene waterval lag op 2 km wandelen, maar ging steil bergaf zodat we er toch een tijdje over gedaan hebben. Onderweg kwamen we een tak (?) tegen waarop we konden schommelen. Heel lachwekkend om elkaar er te zien op kruipen. We kregen onderweg ook uitleg over de dieren en bomen in het regenwoud en toen kwamen we een liaan tegen. Onze gids toonde hoe we hier als Tarzan moesten aan slingeren. Onze armspieren kennende zaten Stephanie, Roxanne en ik dit avontuurtje uit. Manon ging er wel voor, maar halverwege begaven haar armspieren het ook. Eenmaal bij de waterval aangekomen, trokken we onze bikini's aan en verkenden we de waterval. Heel verfrissend na zo'n tocht. Jammer genoeg moest het lastigste nog komen, want nu moesten we terug omhoog gaan. Dat was voor ons allen zeer lastig, behalve voor Manon, die had energie voor twee dus trok ze Stephanie mee de berg op. Zelfs dan bleef ze nog gaan. We kregen de mogelijkheid om ook de Leo waterval te bezichtigen. Manon, Roxanne en ik hebben dit dan zonder Stephanie en de gids gedaan zodat zij wat konden uitrusten. Vanaf daar was het nog maar een klein stukje omhoog totaan de auto, waar we als beloning loempia en cola kregen, want onze suikers moesten nodig opgekrikt worden. De loempia was op zijn Surinaams gemaakt en heel anders dan hoe wij ze gewend zijn, maar ze waren heerlijk. Dan begonnen we opnieuw aan onze lange tocht, maar ook deze keer was het zeer gezellig. Onze gids bleef ons maar volproppen met eten, want we kregen chips en hij verwachtte dat we alles opaten aangezien hij nog een zak had. Toen we terug in Paramaribo waren, was onze gids zo vriendelijk om ons bij ons appartement af te zetten. Na het uitwassen van de modder konden we dan uiteindelijk naar bed, hopend dat we de volgende dag echt met stage konden beginnen.
Emma en Stephanie
maandag 29 februari 2016
woensdag 24 februari 2016
Eerste stageweek
Aan het begin van onze eerste stageweek hebben we mogen kennismaken met de natte kant van Suriname. Zondag heeft het heel de dag geregend en niet gewoon wat druppels, maar letterlijk een stortvlaag, heel de dag lang! Tot op vandaag hebben we de zon nog steeds niet gezien. Gelukkig begon maandag onze stage, dus de timing kwam nog goed uit.
We begonnen onze 1e stage dag met christelijk gezang en het onze vader. Met de tekst in onze handen zongen we vrolijk mee, zelfs in het Sranan Tongo. Daarna zaten we samen met het opleidingshoofd om alle papierwerk in orde te brengen. Daar botsten we al op het eerste probleem: MRSA. Ze hadden van ons verwacht dat we in België een MRSA test zouden gedaan hebben, maar door miscommunicatie was dat niet het geval. Dus onze eerste dag hebben we ons daar vooral mee bezig gehouden. Dat lijkt misschien niet veel, maar hier gebeurt alles op een ander tempo. Daarnaast werden we ook van hier naar daar gestuurd, maar niemand wist van iets dus uiteindelijk moesten we iedere keer terugkeren naar het opleidingshoofd om te vragen waar we nu precies moesten zijn. Uiteindelijk is het in orde gekomen, maar in afwachting van de resultaten mogen we nog geen 'stage' lopen. We krijgen wel opdrachten in het Diakonessenhuis zodat we geen stage uren verliezen. Ondanks het oponthoud lijkt ons dit een leuke stageplaats en we zien er dan ook naar uit om te beginnen op de verlosafdeling.
We begonnen onze 1e stage dag met christelijk gezang en het onze vader. Met de tekst in onze handen zongen we vrolijk mee, zelfs in het Sranan Tongo. Daarna zaten we samen met het opleidingshoofd om alle papierwerk in orde te brengen. Daar botsten we al op het eerste probleem: MRSA. Ze hadden van ons verwacht dat we in België een MRSA test zouden gedaan hebben, maar door miscommunicatie was dat niet het geval. Dus onze eerste dag hebben we ons daar vooral mee bezig gehouden. Dat lijkt misschien niet veel, maar hier gebeurt alles op een ander tempo. Daarnaast werden we ook van hier naar daar gestuurd, maar niemand wist van iets dus uiteindelijk moesten we iedere keer terugkeren naar het opleidingshoofd om te vragen waar we nu precies moesten zijn. Uiteindelijk is het in orde gekomen, maar in afwachting van de resultaten mogen we nog geen 'stage' lopen. We krijgen wel opdrachten in het Diakonessenhuis zodat we geen stage uren verliezen. Ondanks het oponthoud lijkt ons dit een leuke stageplaats en we zien er dan ook naar uit om te beginnen op de verlosafdeling.
We laten jullie snel meer weten!
Emma & Stephanie
Emma & Stephanie
zondag 21 februari 2016
Eerste week Paramaribo
Ei ala sma ofwel hallo iedereen!!
Momenteel hebben we onze eerste week achter de rug. Het was al een hele ervaring met nieuwe smaken, geuren, geluiden,dieren, mensen en muggenbeten... .
We hebben ondertussen al een heleboel kilometers afgewandeld om overal te raken. Want ons appartementje staat buiten het centrum van paramaribo. En we zijn van mening dat zolang het mooi weer is, niet te warm en het niet na 19u is, dan kunnen we gerust wandelen in plaats van een taxi te nemen.
We hebben besloten om het onze eerste week wat rustiger aan te doen, want het is echt wennen aan het warm, tropisch weer hier. Je kan weer hier vergelijken met een hittegolf in België, warm, kalm, vochtig en heel lastig om zeer actief bezig te zijn.
Woensdag 17/02/2016
De eerste dag waren we beide vroeg op, namelijk om 5 uur wat betekend dat het 9 uur is in België. We zaten namelijk nog in ons Belgisch bioritme en dat voelde je wel goed. Maar het ochtendbeeld van Paramaribo en de geuren, kleuren in de ochtend maken dit allemaal weer goed. We hebben vooral bedacht wat we best als eerst konden doen, om zo praktisch mogelijk te zijn. We moesten namelijk om eten, ons geld inwisselen voor Surinaamse Dollers of SRD en achter een SIM kaart gaan. We dachten dat deze klus zou geklaard zijn in een voormiddag. Wij kunnen jullie beloven dat dit niet lukt in een paar uur de tijd, vooral niet als je te voet bent en als je naar ketens gaat. Het werktempo bij sommigen hier is een stuk trager dan in België. Want bij ons is het werken, werken, werken en hier is het meer van we komen er wel, chill. Voor we vertrokken hebben we de route opgezocht op google maps. Sinds we hier zijn is dat één van onze beste vrienden. Gelukkig zijn de mensen hier vriendelijk en behulpzaam dus je kan hen altijd om hulp vragen. Op het einde van de dag na 10 km wandelen en een aantal keer verkeerd te lopen zijn we dan toch heelhuids terug op ons appartement gekomen om uit te blazen en te skypen.
Het gene waar we ook aan moesten wennen, is onze vele huisdieren. De grote mieren en muggen zijn we gewoon maar we hadden dit keer een extra vriendje namelijk een salamander (of het zag er toch uit als een salamander). We hebben het arme diertje gevangen en buiten vrijgelaten, wel met behulp van een jongeman want zo'n grote helden waren we niet.
In de tussentijd zijn onze kamer volledig ingericht zodat we ons snel thuis zullen voelen.
Donderdag 18/02/2016
Opnieuw waren we rond 5 uur wakker, het Belgische ritme krijg je niet zo snel uit je lichaam, maar we hebben voldoende werk om ons bezig te houden in stilte. Want we hebben nog een huisgenoot en hij is wel al ingesteld op het Surinaamse ritme.
Ons plan was deze dag om naar de vreemdelingendienst te gaan en ons voor te stellen in het Diakonessenhuis waar we stage zullen lopen. Want er moesten ook nog een heleboel papieren geregeld worden. Geen enkel plan liep zoals het moet. Na 3 km wandelen naar de vreemdelingendienst, zien we dat er een super lange rij staat. De mensen hier zijn heel sociaal, dus al je aan het wachten bent, dan is het gemakkelijk om contact te maken met anderen mensen hier. Na zeker een half uur wachten in de zon, zijn we te weten gekomen dat er een dresscode was om openbare instanties binnen te kunnen. We wisten dit wel op voorhand maar we hebben er deze ochtend niet echt aan gedacht. Dus mochten we weer zonder stempel richting ons appartement om het de dag erna nog eens te proberen. Tijd om terug te keren hadden we niet, want de meeste instanties zijn hier maar open tot 14 u -15 uur.
Na deze teleurstelling en lange warme wandeling, zijn we naar het diakonessenhuis gegaan om 15u30. Bleek dat de mensen maar meestal werken tot 15u. Dus in één dag hebben we twee belangrijke lessen geleerd. Altijd je dresscode aanpassen aan je doel en de meeste mensen werken hier maar van 7u tot 15uur. We bekeken het wel allebei positief, in de tussentijd, hebben we een dichtere Chinees gevonden, dit is een winkel, en we weten het ziekenhuis zijn.
Vrijdag 19/02/2016
De dag begon met een koude douche, letterlijk want er is geen warm water. Maar we hebben nooit gedacht dat we dit zouden zeggen, maar de koude douches doen echt deugd en warm water missen niet. We hebben onze fouten van gisteren volledig goedgemaakt. Goed voorbereid en vol moed zijn we opnieuw de wandeling van 3 km begonnen. Maar dit maal vertrokken we om 7 uur in de ochtend, hopend dat er geen lange rij zou staan. En ja hoor we geluk, er stond niemand. Bleek ook nog eens dat we gisteren in de verkeerde rij stonden te wachten. Het grote voordeel van dit land is dat er ook veel studenten zijn en dat iedereen hier snel contact maakt. En zelf op de vreemdelingendienst leer je mensen kennen. Manon, een Hollandse student heeft ons al wat tips meegegeven die zij zelf heeft ervaring in de 3 weken dat ze in Paramaribo is. Elke tip is welkom als je in een land bent waar alles anders is.
In de namiddag zijn we nogmaals naar het Diakonessenhuis gegaan. Ditmaal waren we wel op tijd en werden we verwelkomt door zuster Margareth Smidt, zij is opleidingshoofd. Zij heeft ons wat uitleg geven en informatie meegeven in verband met stage. Ook hebben we de verloskamer/neo/materniteit mogen gaan bezoeken. Alles zag er anders uit dan dat we gewend uit en ook kleiner. We wilden al onmiddellijk alles verkennen maar dat ging niet. Maandag krijgen we wel uitgebreid een rondleiding. We staan niet als enige studenten op de dienst, er zijn nog twee andere Vlaamse studenten die daar al momenteel twee weken stage volgen. Dus het wordt een leuke groep.
Zaterdag 20/02/2016
Iets dat ook heel typisch is aan Paramaribo zijn de straathonden. Heel veel honden lopen hier op straat rond op zoek achter eten. Het is soms moeilijk om aan te zien, maar je mag hen geen eten geven anders keren ze voortdurend terug en kunnen ze agressief worden. Ook hebben deze honden de gewoonte om elke ochtend tussen 4 u - 5u een serenade te brengen. Zolang ze dit niet naast ons huis doen, valt het wel mee.
Vandaag hebben we samen met Manon wat het centrum van Paramaribo verkent of toch vooral de straten met veel winkels. Zij heeft ons wat gegids en informatie geven over hoe het momenteel met de economie van het land is. Naar het centrum gaan is vanuit ons appartement veel te ver om te voet te doen (>1u wandelen) en fietsen is ook gevaarlijk vooral in het centrum, dus hebben we de taxi genomen. Je kan heel eenvoudig bellen en binnen de paar minuten staat een taxi waar je bent. De taxi's zijn ook niet zo duur en het is veilig. Als je natuurlijk de legale taxi's neemt. Daarnaast raad iedereen (zowel de Surinaamse bevolking als andere studenten) om na 21u niet te veel meer over straat te lopen, ook al is het maar 800 m wandelen. Het is beter om de taxi te nemen.
Daarnaast heeft Manon ons ook typische studentenplaatsen laten zien en verteld wat we zeker moeten bezoeken als we hier zijn. Een populaire plaats is het 't Vat. Dit is cafetaria/café/evenmentenplaats waar heel veel studenten en toeristen naar toe komen. En wie zijn wij om deze traditie tegen te gaan.
Tot de volgende
Emma en Stephanie
Momenteel hebben we onze eerste week achter de rug. Het was al een hele ervaring met nieuwe smaken, geuren, geluiden,dieren, mensen en muggenbeten... .
We hebben ondertussen al een heleboel kilometers afgewandeld om overal te raken. Want ons appartementje staat buiten het centrum van paramaribo. En we zijn van mening dat zolang het mooi weer is, niet te warm en het niet na 19u is, dan kunnen we gerust wandelen in plaats van een taxi te nemen.
We hebben besloten om het onze eerste week wat rustiger aan te doen, want het is echt wennen aan het warm, tropisch weer hier. Je kan weer hier vergelijken met een hittegolf in België, warm, kalm, vochtig en heel lastig om zeer actief bezig te zijn.
Woensdag 17/02/2016
De eerste dag waren we beide vroeg op, namelijk om 5 uur wat betekend dat het 9 uur is in België. We zaten namelijk nog in ons Belgisch bioritme en dat voelde je wel goed. Maar het ochtendbeeld van Paramaribo en de geuren, kleuren in de ochtend maken dit allemaal weer goed. We hebben vooral bedacht wat we best als eerst konden doen, om zo praktisch mogelijk te zijn. We moesten namelijk om eten, ons geld inwisselen voor Surinaamse Dollers of SRD en achter een SIM kaart gaan. We dachten dat deze klus zou geklaard zijn in een voormiddag. Wij kunnen jullie beloven dat dit niet lukt in een paar uur de tijd, vooral niet als je te voet bent en als je naar ketens gaat. Het werktempo bij sommigen hier is een stuk trager dan in België. Want bij ons is het werken, werken, werken en hier is het meer van we komen er wel, chill. Voor we vertrokken hebben we de route opgezocht op google maps. Sinds we hier zijn is dat één van onze beste vrienden. Gelukkig zijn de mensen hier vriendelijk en behulpzaam dus je kan hen altijd om hulp vragen. Op het einde van de dag na 10 km wandelen en een aantal keer verkeerd te lopen zijn we dan toch heelhuids terug op ons appartement gekomen om uit te blazen en te skypen.
Het gene waar we ook aan moesten wennen, is onze vele huisdieren. De grote mieren en muggen zijn we gewoon maar we hadden dit keer een extra vriendje namelijk een salamander (of het zag er toch uit als een salamander). We hebben het arme diertje gevangen en buiten vrijgelaten, wel met behulp van een jongeman want zo'n grote helden waren we niet.
In de tussentijd zijn onze kamer volledig ingericht zodat we ons snel thuis zullen voelen.
Donderdag 18/02/2016
Opnieuw waren we rond 5 uur wakker, het Belgische ritme krijg je niet zo snel uit je lichaam, maar we hebben voldoende werk om ons bezig te houden in stilte. Want we hebben nog een huisgenoot en hij is wel al ingesteld op het Surinaamse ritme.
Ons plan was deze dag om naar de vreemdelingendienst te gaan en ons voor te stellen in het Diakonessenhuis waar we stage zullen lopen. Want er moesten ook nog een heleboel papieren geregeld worden. Geen enkel plan liep zoals het moet. Na 3 km wandelen naar de vreemdelingendienst, zien we dat er een super lange rij staat. De mensen hier zijn heel sociaal, dus al je aan het wachten bent, dan is het gemakkelijk om contact te maken met anderen mensen hier. Na zeker een half uur wachten in de zon, zijn we te weten gekomen dat er een dresscode was om openbare instanties binnen te kunnen. We wisten dit wel op voorhand maar we hebben er deze ochtend niet echt aan gedacht. Dus mochten we weer zonder stempel richting ons appartement om het de dag erna nog eens te proberen. Tijd om terug te keren hadden we niet, want de meeste instanties zijn hier maar open tot 14 u -15 uur.
Na deze teleurstelling en lange warme wandeling, zijn we naar het diakonessenhuis gegaan om 15u30. Bleek dat de mensen maar meestal werken tot 15u. Dus in één dag hebben we twee belangrijke lessen geleerd. Altijd je dresscode aanpassen aan je doel en de meeste mensen werken hier maar van 7u tot 15uur. We bekeken het wel allebei positief, in de tussentijd, hebben we een dichtere Chinees gevonden, dit is een winkel, en we weten het ziekenhuis zijn.
Vrijdag 19/02/2016
De dag begon met een koude douche, letterlijk want er is geen warm water. Maar we hebben nooit gedacht dat we dit zouden zeggen, maar de koude douches doen echt deugd en warm water missen niet. We hebben onze fouten van gisteren volledig goedgemaakt. Goed voorbereid en vol moed zijn we opnieuw de wandeling van 3 km begonnen. Maar dit maal vertrokken we om 7 uur in de ochtend, hopend dat er geen lange rij zou staan. En ja hoor we geluk, er stond niemand. Bleek ook nog eens dat we gisteren in de verkeerde rij stonden te wachten. Het grote voordeel van dit land is dat er ook veel studenten zijn en dat iedereen hier snel contact maakt. En zelf op de vreemdelingendienst leer je mensen kennen. Manon, een Hollandse student heeft ons al wat tips meegegeven die zij zelf heeft ervaring in de 3 weken dat ze in Paramaribo is. Elke tip is welkom als je in een land bent waar alles anders is.
In de namiddag zijn we nogmaals naar het Diakonessenhuis gegaan. Ditmaal waren we wel op tijd en werden we verwelkomt door zuster Margareth Smidt, zij is opleidingshoofd. Zij heeft ons wat uitleg geven en informatie meegeven in verband met stage. Ook hebben we de verloskamer/neo/materniteit mogen gaan bezoeken. Alles zag er anders uit dan dat we gewend uit en ook kleiner. We wilden al onmiddellijk alles verkennen maar dat ging niet. Maandag krijgen we wel uitgebreid een rondleiding. We staan niet als enige studenten op de dienst, er zijn nog twee andere Vlaamse studenten die daar al momenteel twee weken stage volgen. Dus het wordt een leuke groep.
Zaterdag 20/02/2016
Iets dat ook heel typisch is aan Paramaribo zijn de straathonden. Heel veel honden lopen hier op straat rond op zoek achter eten. Het is soms moeilijk om aan te zien, maar je mag hen geen eten geven anders keren ze voortdurend terug en kunnen ze agressief worden. Ook hebben deze honden de gewoonte om elke ochtend tussen 4 u - 5u een serenade te brengen. Zolang ze dit niet naast ons huis doen, valt het wel mee.
Vandaag hebben we samen met Manon wat het centrum van Paramaribo verkent of toch vooral de straten met veel winkels. Zij heeft ons wat gegids en informatie geven over hoe het momenteel met de economie van het land is. Naar het centrum gaan is vanuit ons appartement veel te ver om te voet te doen (>1u wandelen) en fietsen is ook gevaarlijk vooral in het centrum, dus hebben we de taxi genomen. Je kan heel eenvoudig bellen en binnen de paar minuten staat een taxi waar je bent. De taxi's zijn ook niet zo duur en het is veilig. Als je natuurlijk de legale taxi's neemt. Daarnaast raad iedereen (zowel de Surinaamse bevolking als andere studenten) om na 21u niet te veel meer over straat te lopen, ook al is het maar 800 m wandelen. Het is beter om de taxi te nemen.
Daarnaast heeft Manon ons ook typische studentenplaatsen laten zien en verteld wat we zeker moeten bezoeken als we hier zijn. Een populaire plaats is het 't Vat. Dit is cafetaria/café/evenmentenplaats waar heel veel studenten en toeristen naar toe komen. En wie zijn wij om deze traditie tegen te gaan.
Tot de volgende
Emma en Stephanie
dinsdag 16 februari 2016
Aangekomen in Paramaribo!!
De dag begon al vroeg, om vijf uur liep de
wekker af en om 6u30 vertrokken we vanuit Brugge richting Schiphol. Vermoeidheid,
enthousiasme, stress, files en een volgeladen auto bracht ons richting ons
nieuw avontuur. Het afscheid verliep wel moeilijk, beide met een krop in de
keel zijn we op het vliegtuig gestapt. Het was een lange vlucht, 9uur en 20
minuten, met veel films :D. We waren nog maar net uit het vliegtuig en we
voelde al onmiddellijk het effect van het nieuwe klimaat – WARM!!! Om 22u
Surinaamse tijd ofwel 02u Belgische tijd kwamen we aan in ons appartement, door
een super leuke taxichauffeur. Hij heeft ons al de eerste tips en tricks
meegegeven. Door middel van blad – steen – schaar hebben we uitgevochten wie de
grote en wie de kleinere kamer krijgt. En ja hoor ik (Stephanie ) heeft de grote
kamer gekregen. We hebben een super rondleiding gehad door onze huisbaas en
onze medekotgenoot heeft ons ook al wat informatie en wifi- code meegegeven.
Morgen staat er een drukke planning op de
agenda. We moeten naar vreemdelingendienst, achter een telefoonkaart, de buurt
wat verkennen en ga zo maar verder. Gelukkige is Simon (mede kotgenoot) er die
ons wat wegwijs wilt maken in de buurt.
De mensen hier in Paramaribo zijn
vriendelijk, heel open en sociaal. We kunnen allebei niet wachten om nieuwe
ervaringen op te doen.
Al onze avonturen, ideeën, ervaringen die
we ongetwijfeld zullen meemaken laten we je nog zeker en vast weten.
Mo syi of wel tot ziens !!
Emma en Stephanie
woensdag 3 februari 2016
De spanning begint te stijgen
Het is bijna zover!! Nog wel geteld 14 dagen en we zetten
onze eerste stapjes richting Paramaribo - Suriname. We zijn nog niet vertrokken
en we hebben al geleerd dat er HEEL veel organisatie nodig is om te kunnen vertrekken.
Je hebt een internationaal paspoort nodig, eventueel een internationaal
rijbewijs, een visum, een vliegticket (die niet goedkoop was), inentingen,
liefst ook een beurs die veel werk vraagt, een verblijfplaats en stageplaats,
vervoer van en naar de luchthaven en ga zomaar verder. Gelukkig hebben we een
heel team achter ons staan die ons helpt waar ze kunnen. Dus alvast bedankt aan
iedereen die ons geholpen heeft!! Nu nog kijken om onze valiezen te maken.
Jammer genoeg mogen we maar 35 kg in totaal meebrengen dus dat wordt proppen en
kieskeurig zijn :D.
Emma & Stephanie
Emma & Stephanie
Abonneren op:
Posts (Atom)