Uitstapjes

Donderdag hadden we een vrije dag, want het was de nationale feestdag van Suriname. Onze stagebegeleidster van het Diakonessenhuis had ons gezegd dat er niet zoveel te doen zou zijn in de stad aangezien de staatskas niet veel reserve heeft. Ze zei dat we misschien hier en daar wat activiteiten zouden vinden, dus zijn we met goede moed samen met onze Nederlandse vriendin, Manon, de stad ingegaan. Het was een hele ervaring in die mate dat de stad zo goed als verlaten was. Zeker op sommige plaatsen was het net een spookstad. Activiteiten voor de feestdag hebben we jammer genoeg niet gevonden. We waren van plan om eens typisch 'Surinaams' te gaan eten, maar ook deze zaak was gesloten. Gelukkig was er nog een Chinees restaurant open en aangezien Suriname een mengelmoes aan culturen is, was dat ook typische Surinaams. Onze eerste Surinaamse maaltijd is ons allesinds bevallen. Jammer genoeg hadden we op vrijdag door de feestdag nog altijd geen resultaat van onze MRSA test gekregen.

Zaterdag ondernamen we een nieuwe poging om de stad te verkennen terwijl de winkels wel open waren dit keer. Toch hebben we ons moeten haasten, want de winkels sluiten de zaterdag om 14u. We hebben onder andere Ready Tax bezocht. Dat is een van de enige grote souvenir winkels in Paramaribo. Dan zijn we naar Zus & Zo geweest. Dat is een restaurant/fietsenverhuur/souvenierwinkel dat heel bekend is onder toeristen. Daar maakte ik (Emma) kennis met een broodje pomtayer. Ik weet nog altijd niet precies wat het is, maar de ober zei dat het iets weghad van aardappelen. Het was zeker niet slecht.

Zondag zijn we naar Brownsberg geweest. Dat is een heel bekende trip onder stagiaires in Suriname omwille van de prachtige natuur. Ze vertrokken om 8u30 uit het centrum van Paramaribo, samen met Manon en nog een Nederlandse meid, Roxanne. Het was een kleine 3u rijden en ik had me al voorbereid op een lange saaie tocht, maar dat was het zeker niet. We hadden een leuke gids en we waren nog geen 5 minuten vertrokken of we kregen al uitleg over Paramaribo zelf. We kregen er als het ware een citytrip bovenop. Zeer leerzaam. Ook toen we eenmaal uit de stad waren bleef de gids ons informeren over de bedrijven onderweg en de geschiedenis erachter, over de grondstoffen, de plaatselijke dorpjes, enz. Hij ging zelf speciaal voor ons over de grootste brug van Suriname om vervolgen weer te moeten omkeren. Halverwege kregen we ook bakabana of zoals het woord het al een beetje zegt: gebakken bananen. Het idee leek me niet zeer aantrekkelijk, maar het was eigenlijk nog lekker. De banaan was platgedrukt en omhult in een laagje dat qua beschrijving het best in de buurt komt van paneermeel. Daarover moest je dan pindasaus doen, die helemaal niet naar pindakaaspasta smaakt. Je proeft er wel nog pinda's in en het is ook een stuk pinkanter dan gewone pinda's. Een hele ervaring dus. Het laatste stukje weg was echt een 'oerwoudweg'. Hij zat vol met diepe gaten en plassen zodat we over die 13 km een uur gereden hebben. Eenmaal aangekomen kregen we de kans om van het uitzicht te genieten, maar met ons geluk was het natuurlijk mistig. Gelukkig trok het meeste na een tijdje op zodat we het meer konden zien waarover onze gids sprak. Na een Surinaamse lunch was het dan tijd om naar de watervallen te gaan. De Irene waterval lag op 2 km wandelen, maar ging steil bergaf zodat we er toch een tijdje over gedaan hebben. Onderweg kwamen we een tak (?) tegen waarop we konden schommelen. Heel lachwekkend om elkaar er te zien op kruipen. We kregen onderweg ook uitleg over de dieren en bomen in het regenwoud en toen kwamen we een liaan tegen. Onze gids toonde hoe we hier als Tarzan moesten aan slingeren. Onze armspieren kennende zaten Stephanie, Roxanne en ik dit avontuurtje uit. Manon ging er wel voor, maar halverwege begaven haar armspieren het ook. Eenmaal bij de waterval aangekomen, trokken we onze bikini's aan en verkenden we de waterval. Heel verfrissend na zo'n tocht. Jammer genoeg moest het lastigste nog komen, want nu moesten we terug omhoog gaan. Dat was voor ons allen zeer lastig, behalve voor Manon, die had energie voor twee dus trok ze Stephanie mee de berg op. Zelfs dan bleef ze nog gaan. We kregen de mogelijkheid om ook de Leo waterval te bezichtigen. Manon, Roxanne en ik hebben dit dan zonder Stephanie en de gids gedaan zodat zij wat konden uitrusten. Vanaf daar was het nog maar een klein stukje omhoog totaan de auto, waar we als beloning loempia en cola kregen, want onze suikers moesten nodig opgekrikt worden. De loempia was op zijn Surinaams gemaakt en heel anders dan hoe wij ze gewend zijn, maar ze waren heerlijk. Dan begonnen we opnieuw aan onze lange tocht, maar ook deze keer was het zeer gezellig. Onze gids bleef ons maar volproppen met eten, want we kregen chips en hij verwachtte dat we alles opaten aangezien hij nog een zak had. Toen we terug in Paramaribo waren, was onze gids zo vriendelijk om ons bij ons appartement af te zetten. Na het uitwassen van de modder konden we dan uiteindelijk naar bed, hopend dat we de volgende dag echt met stage konden beginnen.


Emma en Stephanie