een zware emotionele week

Een zware emotionele week

Na een leuke week met holi phagwa en galibi gingen we met volle moed voor een nieuwe stageweek met late diensten. Alleen was deze week toch zwaarder dan verwacht, zeker voor mij (Stephanie).

Er waren twee vreselijke casussen deze week, namelijk twee doodgeboorten. Waarvan 1 kindje na een zwangerschapsduur van 29 weken ter wereld kwam en de andere na 40 weken en 2 dagen. Jammer genoeg was de baby van 29 weken al enige tijd overleden en dit kon je goed zien. Celien, Emma en Dina hebben deze bevalling uitgevoerd en wanneer ik Celien buiten zag komen met een nierbekken zag ik onmiddellijk aan haar dat ze het zeer moeilijk had. Pas wanneer ik het kind zag begreep ik het, VERSCHRIKKELIJK. Maar we hebben goed samengewerkt als team en geprobeerd om de last ook samen te dragen. 

Maar voor mij(Stephanie) was dit niet de ergste casus. Ik had op mijn late shift een vrouw binnengekregen die dacht dat ze in arbeid was. Ze had al contracties maar nog geen ontsluiting. Dit vonden we allemaal raar. Dus hebben we haar opgenomen en naar de afdeling gebracht. Ik voelde zelf het kindje schoppen tegen mijn hand (dit blijft zalig om te voelen). De dag erna kwam ik op de afdeling en kwam ik spijtig genoeg te horen dat de baby van deze mevrouw overleden is. Nog steeds snap ik het niet. Het ene moment was het kind in leven en de ctg's (monitor) waren goed, zelfs in de ochtend en tegen de middag was het kind overleden. De mama was 40 weken 2 dagen zwanger. Men heeft ondertussen nog altijd geen antwoord gevonden waarom het kind is overleden. Het enige wat we weten was dat haar glucose spiegel hard wisselende en dat er stoornissen waren in het bloed  maar meer niet. Twee dagen later is deze vrouw in arbeid gegaan voor de geboorte van haar dood kind (zonder epidurale). Wanneer ik toekwam op de dienst was de vrouw al meer dan een uur aan het persen maar het kind wilde maar  niet geboren worden. Het kindje (een jongen) zat met zijn hoofdje in een verkeerde positie. Waardoor we met man en macht hebben moeten trekken aan dit kind. Dit bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk. Ik ben wel super trots op deze vrouw. Zij heeft amper een kik gegeven doorheen dit hele proces. Pas wanneer haar zoon op haar buik lag, begon ze te wenen. Op dit moment hadden ik en Celien, we hadden beide een band met haar, het heel moeilijk. We namen elkaars rug vast en keken naar elkaar. Daarna hebben we de baby in een iets natuurlijkere manier op haar buik gelegd. Dit was het enige wat ik kon doen voor deze vrouw. Zoals ik eerder zei ben ik heel trots op haar, ze is een heel sterke vrouw, zowel mentaal, emotioneel als lichamelijk. Want zelfs bij het manueel verwijderen van de placenta gaf de vrouw geen kik. Niet alleen ik en Celien hadden het moeilijk maar ook alle vroedvrouwen en artsen die bij deze bevalling aanwezig waren, hadden het moeilijk. Sommigen lieten zelfs tranen wanneer ze apart waren. Het was echt een horror bevalling. Niemand verdient dit en zeker deze vrouw niet. 

Maar gelukkig was niet alles zo moeilijk. De rest van de week verliep soepel. Zowel ik als Emma hebben bevallingen kunnen doen, die wel vlot gingen. En we zijn baby's gaan opvangen na een keizersnee. 

Om deze zware week af te sluiten zijn Emma en ik de zondag gaan ontspannen van een dagje white beach. Een wit strand, water om in te "zwemmen", het zonnetje, ... meer heeft een mens toch niet nodig om helemaal tot rust te komen. Klaar om onze laatste twee weken stage in te gaan. 

Ik kan het nog steeds niet geloven, slechts twee weken en dan zit onze stage er al op. We gaan het allebei hier wel missen. Ook hopen we dat België doorkrijgt dat wij als vroedvrouwen meer kunnen dan dat we nu doen daar. Wij zijn allemaal goed opgeleide vroedvrouwen die perfect fysiologische bevallingen zelfstandig kunnen doen zonder arts. Ze kunnen dit in Nederland, Engeland, Suriname, Portugal, ... dus wij moeten dit ook kunnen in België. Maar dit is natuurlijk ook een persoonlijke mening en een discussie voor op een andere plaats en voor op een ander moment. 

Vele groetjes uit Suriname

Emma en Stephanie